اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت
باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود
دیروز عصر دلم نیومد از مسجد دانشگاه افسری امام علیه‌السلام خداحافظی کنم. حتی از میدان صبحگاه، تالار، ورزشگاه و در جنوبی!
با یک «به امید دیدار» دوستی ۱۱ روزه امسال رو به دوری پیوند دادم. کسی چه میدونه؟ شاید سال بعد هم مهمان ارتش بودیم.
----
اینکه آدم کار خاصی نداشته باشه و بتونه با فراغت بال پای منبر بنشینه، خودش یک توفیقه.
دهه اول محرم امسال، هر شب صدای سخنرانی حاجی پناهیان به گوشم می‌رسید ولی عملاً امکانش نبود گوش بدم و احیانا گزیده‌ای بنویسم. هر شب می‌گفتم از فرداشب تدبیری می‌کنم تا خوب گوش کنم اما نمی‌شد و دهه اول تموم شد.
بنابر این، هر وقت پای منبری نشستید، با تمام وجود گوش بدهید! شاید آخرین باری باشه که پای منبر می‌نشینید.
محمدجواد اسعدی سامانی