اهل‌بیت

آخرین دارو

تلخی دارو، نباید باعث شود که کنارش بگذاریم. مخصوصاً اگر بدانیم که دارو همه‌فن‌حریف است و هر دردی را بدون استثناء درمان می‌کند. البته که این‌گونه داروها کم هستند.

حالا اگر بیماری، بیماری روح بود چه؟ حتماً داروی پیچیده‌تری خواهد داشت. مثلاً کسی‌که دنیا را خیلی دوست دارد، یا می‌خواهد از شهوات و هوای نفسش پیروی کند، یا... این‌ها دردهای بزرگی است...

راه‌حل این است که قبل از نابود شدن نعمت‌ها، نزد خودت آن‌ها را نابود کنی؛ یعنی انگار اصلاً نداری‌شان، انگار چیزی همه آن‌ها را از بین برده است. این صحنه را باید آن‌قدر برای خودت تکرار کنی تا برایت واقعی شود:

أَکْثِرُوا ذِکْرَ الْمَوْتِ فَإِنَّهُ هَادِمُ اللَّذَّاتِ، حَائِلٌ بَینَکُمْ وَ بَینَ الشَّهَوَات‏

رسول خدا (صلى‌الله‌علیه‌وآله): مرگ را فراوان یاد کنید؛ زیرا که منهدم‌کننده خوشى‌ها و پرده میان شما و خواهش‌ها است.[1]

اما آیا واقعاً این دارو خیلی تلخ است؟ از مناجات اهل‌بیت برمی‌آید که خیلی هم چیز بدی نیست ... دعای کمیل خوانده‌ای؟

قرآن

یک راه‌حل سخت

وقتی نظام فکری خراب شد، همه‌چیز به هم می‌ریزد و رفتارهای غلط، یکی پشت سر دیگری می‌آید؛ مثلاً کسی که همه‌چیزش شده است نعمت‌های دنیایی و اصلاً به امتحان بودن و ابتلاء بودن آن نگاه نمی‌کند، آن‌قدر برای دنیا تلاش خواهد کرد تا این‌که عمرش تمام می‌شود و می‌بیند همه‌اش را هدر داده است. چرا؟ به خاطر این نظام فکری باطل!

اما چرا این نظام فکری خراب را دارد؟ چون دلش پول می‌خواهد، زیاد هم می‌خواهد! و همین مال‌دوستی بسیار، او را به دنیادوستی کشانده و دنیادوستی فکر و عملش را خراب کرده است.

حالا باید چه‌کار کند؟ باید در این دنیا با انفاق و یتیم‌نوازی و کمک به مساکین، خودش را نجات می‌دهد و به امتحان بودن نعمت‌ها ایمان پیدا می‌کند یا باید منتظر روز قیامت باشد! روزی‌که زمین به‌شدت می‌لرزد و خدا و فرشتگان صف‌به‌صف می‌آیند... در آن روز دیگر اوست و جهنم؛ و دیگر تذکر فایده ندارد. آری، هرچه هست، عذاب است و بندهای قیامت... عذاب‌های سخت و بی‌مانند...

کَلاَّ إِذا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا (21) وَ جاءَ رَبُّکَ وَ الْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا (22) وَ جی‏ءَ یوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یوْمَئِذٍ یتَذَکَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّى لَهُ الذِّکْرى‏ (23) یقُولُ یا لَیتَنی‏ قَدَّمْتُ لِحَیاتی‏ (24) فَیوْمَئِذٍ لا یعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ (25) وَ لا یوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ (26)

سوره مبارکه فجر

نوشته: دکتر محمدحسین شاه آبادی

منتشر شده در تابلو اعلانات‌های مسجدنما و نشریه سنگر محله

یک پارچه آقا!

به خودش که نگاه می‌کند، هیچ اشکالی نمی‌بیند. اما وقتی نوبت دیگران می‌شود، منتقد خیلی خوبی است. با خدا هم که اصلاً کاری ندارد! برای همین هر وقت جلوی آینه می‌رود جز «یک پارچه آقا» چیزی نمی‌بیند! آن‌وقت توجیه اشتباه‌ها آغاز می‌شود و هر روز بیشتر از قبل در خطاها و غلط‌هایش دست‌وپا می‌زند.

خیلی طول نمی‌کشد که بعد از مدتی می‌بیند رفیق گرمابه و گلستان شیطان شده است و در همه‌چیز از او کمک می‌گیرد؛ همه‌چیزی که جز طغیان و طغیان‌گری نیست... آری شیطان کمک می‌کند انسان را در عجله کردن به سوی طغیان و هلاکت!

مَن شَغَلَ نفسَهُ بغَیرِ نفسِهِ تَحَیَّرَ فی الظُّلُماتِ، و ارتَبَکَ فی الهَلَکاتِ، و مَدَّتْ بهِ شیاطِینُهُ فی طُغیانِهِ.

امام على (علیه‌السلام): هرکه خود را به چیزى جز [تربیت و تزکیه] نفْسِ خویش مشغول دارد، در تاریکی‌ها سرگردان می‌شود و در هلاکت‌ها دست‌وپا می‌زند و شیطان‌هایش او را در طغیانش فرومی‌برند.

خیال می‌کنید فرعون و فرعونیان از همان اول این‌قدر طغیان‌گر بوده‌اند؟

منبع حدیث: نهج البلاغه صبحی صالح، خطبه 157

نوشته: دکتر محمدحسین شاه‌آبادی

منتشر شده در تابلو اعلانات‌های مسجدنما و نشریه سنگر محله

شلاق عذاب برای طغیان‌گران

از مجسمه آزادی گرفته تا برج ایفل، و از کاخ‌های کنار دریا گرفته تا برج‌های بالای‌ کوه، یک‌به‌یک را به یادآور و با عمارت‌های حیرت‌انگیز هزاران سال‌ پیش قوم عاد و ثمود و فرعون مقایسه کن! اگر عقب‌تر نباشند، خیلی جلوتر نیستند. آن‌ها برای برج‌سازی، کوه‌ها را سوراخ می‌کردند تا قدرت و ثروت‌شان را به رخ جهانیان و پیامبران و خدای آنان بکشند... اما چه سود؟

بحث بر سر خانه و کاشانه نیست. این «به رخ کشیدن‌ها» و «در مقابل خدا ادعا کردن‌ها» بود که کار دست‌شان داد. آری، مسئله آن‌ها «طغیان»شان بود که چون آتشی زیرِ خاکسترِ قدرت و ثروت، مخفی شده بود و وقتی جرقه دنیاخواهی و دنیاطلبی زده شد، آتشِ طغیان فوران کرد و آن‌ها را به فساد کشاند... اما چه سود؟

اما چه سود که نه پول به دردشان خورد و نه زور، نه دنیادوستی و نه طغیانی که ریشه در این دنیادوستی داشت. چراکه خدای تو در کمین‌گاه است و وقتی زمانش فرارسد، شلاق عذاب را بر سر آنان می‌باراند. مگر ندیدی که با عاد و ثمود و فرعون چه کرد؟ بله، ای پیامبر و ای مومنان! خدا پشت و پناه شماست و طغیان‌گرانِ دنیاخواه را نابود می‌کند.

أَ لَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعادٍ (6) إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ (7) الَّتی‏ لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُها فِی الْبِلادِ (8) وَ ثَمُودَ الَّذینَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ (9) وَ فِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتادِ (10) الَّذینَ طَغَوْا فِی الْبِلادِ (11) فَأَکْثَرُوا فیهَا الْفَسادَ (12) فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذابٍ (13) إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصادِ (14)

یک دهه طلایی

اگر دنیا قفس است، حتماً باید پنجره‌ای رو به آسمان داشته باشد. پنجره‌ای که بتواند نسیم آسمانی‌ها و بهشتی‌ها را در دنیا بوزاند و مردم دنیا را از دنیازدگی و دنیادوستی نجات دهد.

از بین همه پنجره‌ها، «دهه طلایی حج» خوب می‌درخشد. شب‌های ده‌گانه‌ای که به صبح‌گاه عید قربان ختم می‌شود؛ و دو روز قبل از آن یعنی روز «ترویه» که حاجیان برای ورود در صحرای عرفات آب برمی‌دارند؛ و یک روز قبل از آن یعنی روز «عرفه» که در این صحرا می‌مانند و با خدای خود مناجات می‌کند؛ و نیز شب آخری که آن را به عید قربان می‌رسانند... چه دهه فوق‌العاده‌ای!

ازاین‌روست که قرآن به این روزها و شب‌ها سوگند می‌خورد تا بلکه خردمندان به خود آیند و «با سوره فجر» دست از دل‌بستگی به دنیا بشویند...

وَ الْفَجْرِ (1) وَ لَیالٍ عَشْرٍ (2) وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ (3) وَ اللَّیْلِ إِذا یَسْرِ (4) هَلْ فی‏ ذلِکَ قَسَمٌ لِذی حِجْرٍ (5)

سوگند به سپیده­دم [صبح روز قربان] (1) و به شب‌هاى ده‌گانه باعظمت [دهه اول ماه ذی­حجه] (2) و به آن جفت و طاق [روز تَرویه و عَرَفه] (3) و به شب، آن‌گاه که در حال گذر است. (4) آیا در این‌ها که یاد شد، براى خردمندى [که حق را از باطل تشخیص دهد،] سوگندى رساست؟ (5)

نوشته: برادرم، دکتر محمدحسین شاه‌آبادی، منتشر شده در مسجدنما و سنگر محله

عامل استحکام دین

به‌ظاهر اگر باشد، جز سختی و زحمت چیزی ندارد. نه‌تنها باید کم‌ترین و ساده‌ترین لباس‌ها را بپوشد و از حداقلی‌ترین زینت‌ها- مثل موی بلند سر- دل بکند، بلکه باید اعمالی به‌جا آورد که همه‌اش همراه با رنج و مشقت است.

اما قرار نیست که ما هم مثل دنیاطلبان ظاهربین باشیم. کافی است کمی نگاه‌مان به باطن و عمق عمل دوخته شود تا ببینیم همین اعمال پرزحمت و به‌ظاهر ساده چه‌قدر زیبا و لذت‌بخش است. لذتی از جنس دوری از دنیا و نزدیک شدن به پروردگار. این‌جاست که فرق جامعه اسلامی و غیر اسلامی معلوم می‌شود. در جامعه اسلامی مردم برای خدا گرد هم می‌آیند و در جامعه غیراسلامی برای دنیا! شاید به همین دلیل است که حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) فلسفه حج را «استحکام دین» دانسته‌اند:

[جَعَلَ اللَّهُ] الْحَجَّ تَشْییداً لِلدّینِ

خدا حج را براى استحکام دین قرار داد.[1]

یعنی با کنده شدن از دنیا، دین محکم می‌شود!