ذیل نظر یکی از دوستان در وبلاگ پاورقی، ذیل مطلب "سیاست‌گذاری عفاف و حجاب در ایران، کمی بیش از یک دغدغه فصلی و مناسبتی" نوشتم:

سلام بر شما

البته در کنار کارهای درستی که [در زمینه حجاب] کردیم، کارهای نادرست هم زیاد انجام دادیم. 

علاوه بر این‌ها دشمنان هم لحظه‌ای بیکار نبودند.

اما در مجموع، باز هم وضع حجاب خیلی هم بد نیست.

اتفاقا من حجاب نیم‌بند امروز رو به حجاب تمام چادری دهه 60 اکثریت جامعه ترجیح می‌دهم!

اون موقع، چادر داشتن زن‌ها، بیش‌تر به خاطر جوگرفتگی (تازه انقلاب شده بود، هر روز شهید می‌آووردن و...)، فشار اجتماعی و این جور چیزها بود. اما الان چادر داشتن یک انتخاب آگاهانه است. چادر داشتن و کلا حجاب یعنی از دست دادن خیلی چیزها. تو این دوره زمونه که کار فرهنگی می‌شود که زنان باحجاب نباشند، حجاب داشتن خیلی باارزش‌تر از حجاب چادر دهه 60 است.

مثلا الان تو همه سریالها و فیلمها، آدمهای فهمیده و تحصیلکرده عمدتا بی‌حجاب یا کم‌حجابند. چادری‌ها عمدتا بدبخت بیچاره‌هان.

الان واقعا حجاب داشتن جای تعجب دارد.

اون خانمایی که نصف موهاش پیداست، خیلی‌هاشون وقتی می‌رن خارج، باز هم همین حجاب نیم‌بند را حفظ می‌کنن. خودشون رو باحجاب می‌دونن. خیلی جالبه. این یعنی همین حجاب نیم‌بند امروزشون آگاهانه انتخاب شده است.

شش‌ماهه بودم.
دهه 60.
سال‌های جنگ بود.
تو شهر کوچیک ما هم شهید می‌آووردن برای تشییع جنازه.
من هم می‎‌رفتم.
البته نه رو پاهای کوچووی خودم.
رو دوش یک مادر شهید.
من با شیر خشک‌های یک مادر شهید بزرگ شدم.
*****
شادی روح همه مادران شهدا، به ویژه مادر پاسدار شهید برزو درویشی، صلوات.