رایانامه رسیده یکی از دوستان دانشگاه امام صادق:

جای دوستان خالی امروز بعد نماز به دلم افتاد برم یه سوال از محضر آیت الله باقری (حفظه الله) بکنم و این کار را انجام دادم. بعد تو رستوران دانشگاه، یکی از دوستان اصرار کرد که بگم حاج آقا چی گفت. به اون که گفتم خیلی خوشش آمد. با خودم گفتم بذار به بچه های دیگه هم بگم چه بسا مصداق "رب حامل فقه غیر فقیه" باشم. خودم استفاده مطلوب را نکنم اما کسی باشد که استفاده کند این شد که سوال و جواب را به صورت کوتاه در ذیل آوردم.

 ******

سوال: یه مشکلی که ما معمولا داریم این است که وقتی در محضر علما و بزرگان می رویم  برای یکی دو روزی سعی می کنیم عوض بشیم ولی بعد متوجه می شویم که جوگیر شده ایم و نهایتا بعد از یکی دو روز به همان روال سابق برمی گردیم. این اراده تغییر و عزم عوض شدند چطور در ما بوجود می آید؟ مشکل از چیست؟

جواب: مشکل این است که شما می خواهیم ظاهرتان را در این یکی دو روز با باطنتان متفاوت کنید که نمی شود و بعد از دو روز باطن خودش را دوباره ظاهر می کند. باید از درون سعی کنید خودتان را درست کنید تا ظاهر و باطنتان مثل هم شود.

سوال: چه کنیم که باطنمان درست شود؟

جواب: دو تا کار انجام دهید:

یکی اینکه تا می توانید به دیگران خیر برسانید. به همسایه تان به رفیقتان به هم محلی تان به هرکسی هر قدری که از دستتان می رسد خیر برسانید.

دوم اینکه همه جا خدا را یاد کنید. حد اقل هم مثل یاد کردن سایر چیزها،‌هم عرض همان ها خدا را یاد کنید (البته خدا هم عرض اونها نیست) ولی همین قدر هم ما در کارهایمان یاد خدا نیستیم. امام چون همواره یاد خدا بود می گفت من در عمرم تا حالا لحظه ای نترسیدم. اگر ما یک هزارم امام یاد خدا کنیم همه زندگی مان درست می شود.

***

پی نوشت من:

این نیم‌سال در مقطع دکتری، درس فقه، کتاب مکاسب را در محضر آیت الله بودیم. خوب یادم هست آیت الله مهدوی کنی به بهانه های مختلف یا بدون بهانه، از امام روح الله یاد می‌کردند. این برادر هم دست کمی از آن یکی ندارد. مثلا همین جا لزومی نداشت بحث را به امام بکشاند، اما از امام گفت. چقدر جالب است که امام در زندگی اینها جاری است. یک عمر، زندگی خود را بر مبنای امام تنظیم کردند و هنوز هم هر چه میشود، یاد امام می افتند. 

امام چه کرد با اینها؟

سلام خدا بر شما، حرف خاصی نیست!

صبح به تهران رسیدیم و سفرمان تمام شد.

فردا باید پروپزال رساله دکتری را به دانشکده برسانم. چه شود! البته طرح رساله دکتری، یعنی این که چه مساله ای برای من مهم است و چه ایده ای دارم و آیا استادان دانشگاه مربوطه، توانایی و علاقه همکاری در این زمینه را دارند یا نه.

سه شنبه هم جلسه مصاحبه شفاهی دکتری امسال است. بر خلاف دو سال گذشته، این بار دلم میخواهد قبول شوم و بدون هیچ مشکلی دانشجوی دکتری شوم، آخر دانشگاه امام صادق علیه السلام با همه دانشگاههای دنیا فرق میکند! دانشگاه خاص، دانشگاه انقلاب، امید تمدن بزرگ اسلامی همین جاست. این رو در سفر اخیر کربلا بیشتر فهمیدم. به ویژه در تعامل با بچه های رشته های فنی مهندسی، در تعامل با مردم خوب و مهمان نواز عراق.

خب، کربلا رفتیم که شروعی دوباره باشد. دعا کنید که خوب شروع کنیم و خوب به پایان برسانیم.

---

می بینم برخی پیامک‌های ارسالی از سرزمین میزبان، عراق عزیز به بیان نرسیده و منتشر نشده است. خب، شاید به صورت دستی، آنها را منتشر کنم!

اصل حرف:

قرار ما کرب‌و‌بلا، یه سحر زیر نور ماه

با سوز و اشک، میدون مشک، روبه‌روی گنبد شاه

از همه دنیا بریدم به عشق کربلای تو

آرزومه سینه زدن تو صحن باصفای تو

حسین! ارباب من!

با صدای کربلایی حسین سیب سرخی دانلود کنید (+)

نکته کنکوری:

بیچاره اون که ندیده حرم رو!

بیچاره‌تر اون که دید کربلاتو!

با صدای برادر امیر عباسی، هیات میثاق با شهدای بسیج دانشجویی دانلود کنید (+)

مناسبت/ توضیحات تکمیلی:

تعجبی ندارد. مصاحبه دکتری دانشگاه علامه طباطبایی یا سفر کربلا؟ کدام را باید انتخاب کرد؟ معلوم است که "ما راه تو انتخاب کردیم، حسین!/ از غیر تو اجتناب کردیم حسین!"

به هر حال، چه کنیم که "دل هوای نی‌نوا دارد، آرزوی کربلا دارد" (دانلود کنید+)

اگر خدا بخواهد، زائر کوی حسین گشته دل و جان ما (+). امشب آیت الله صدیقی تو جلسه اخلاق یه عالمه از فضیلت زیارت نیمه شعبان حضرت ارباب گفت. ای کاش می‌شد همین الان سه کیلومتر آخر پیاده‌روی تو خود شهر کربلا بودم. یادت بخیر و گرامی آقا مهدی دعایی که 10 کیلومتر آخر را تو رکاب شما رفتم. چه بسا اگر نبودی، می‌گرفتم می‌خوابیدم و لذت یک سفر پیاده را از دست می‌دادم. چه حالی بود اربعین. پنج بار زائر پیاده حرم ارباب شدم. و 9 کیلومتر و 90 کیلومتر معنی خود را از دست داده بود! راهی نبود. 90 دقیقه می‌رفتیم و بر می‌گشتیم (اگر موکب‌های هماهنگ شده می‌گذاشتند!)

قبل سفر باید حلالیت گرفت. خب، حلالمان کنید! چه بسا عمرمان به دنیا نباشد.

خرم آن لحظه که مشتاق به یاری برسد/ آرزومد نگاری به نگاری برسد (کاری از حاج حسین براتی)

پی‌نوشت:

خیلی از رفقای دانشگاه دلشون می‌خواست به این سفر بیان. یکی باید مراقب نوزاد کوچولو باشه، یکی مشکل سربازی داره، خیلی‌ها هم نمی‌تون وسط امتحانات پایان‌ترم، دانشگاه رو بپیچونن. دعا کنید براشون دعا کنن برام!