یک پارچه آقا!

به خودش که نگاه می‌کند، هیچ اشکالی نمی‌بیند. اما وقتی نوبت دیگران می‌شود، منتقد خیلی خوبی است. با خدا هم که اصلاً کاری ندارد! برای همین هر وقت جلوی آینه می‌رود جز «یک پارچه آقا» چیزی نمی‌بیند! آن‌وقت توجیه اشتباه‌ها آغاز می‌شود و هر روز بیشتر از قبل در خطاها و غلط‌هایش دست‌وپا می‌زند.

خیلی طول نمی‌کشد که بعد از مدتی می‌بیند رفیق گرمابه و گلستان شیطان شده است و در همه‌چیز از او کمک می‌گیرد؛ همه‌چیزی که جز طغیان و طغیان‌گری نیست... آری شیطان کمک می‌کند انسان را در عجله کردن به سوی طغیان و هلاکت!

مَن شَغَلَ نفسَهُ بغَیرِ نفسِهِ تَحَیَّرَ فی الظُّلُماتِ، و ارتَبَکَ فی الهَلَکاتِ، و مَدَّتْ بهِ شیاطِینُهُ فی طُغیانِهِ.

امام على (علیه‌السلام): هرکه خود را به چیزى جز [تربیت و تزکیه] نفْسِ خویش مشغول دارد، در تاریکی‌ها سرگردان می‌شود و در هلاکت‌ها دست‌وپا می‌زند و شیطان‌هایش او را در طغیانش فرومی‌برند.

خیال می‌کنید فرعون و فرعونیان از همان اول این‌قدر طغیان‌گر بوده‌اند؟

منبع حدیث: نهج البلاغه صبحی صالح، خطبه 157

نوشته: دکتر محمدحسین شاه‌آبادی

منتشر شده در تابلو اعلانات‌های مسجدنما و نشریه سنگر محله

شلاق عذاب برای طغیان‌گران

از مجسمه آزادی گرفته تا برج ایفل، و از کاخ‌های کنار دریا گرفته تا برج‌های بالای‌ کوه، یک‌به‌یک را به یادآور و با عمارت‌های حیرت‌انگیز هزاران سال‌ پیش قوم عاد و ثمود و فرعون مقایسه کن! اگر عقب‌تر نباشند، خیلی جلوتر نیستند. آن‌ها برای برج‌سازی، کوه‌ها را سوراخ می‌کردند تا قدرت و ثروت‌شان را به رخ جهانیان و پیامبران و خدای آنان بکشند... اما چه سود؟

بحث بر سر خانه و کاشانه نیست. این «به رخ کشیدن‌ها» و «در مقابل خدا ادعا کردن‌ها» بود که کار دست‌شان داد. آری، مسئله آن‌ها «طغیان»شان بود که چون آتشی زیرِ خاکسترِ قدرت و ثروت، مخفی شده بود و وقتی جرقه دنیاخواهی و دنیاطلبی زده شد، آتشِ طغیان فوران کرد و آن‌ها را به فساد کشاند... اما چه سود؟

اما چه سود که نه پول به دردشان خورد و نه زور، نه دنیادوستی و نه طغیانی که ریشه در این دنیادوستی داشت. چراکه خدای تو در کمین‌گاه است و وقتی زمانش فرارسد، شلاق عذاب را بر سر آنان می‌باراند. مگر ندیدی که با عاد و ثمود و فرعون چه کرد؟ بله، ای پیامبر و ای مومنان! خدا پشت و پناه شماست و طغیان‌گرانِ دنیاخواه را نابود می‌کند.

أَ لَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعادٍ (6) إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ (7) الَّتی‏ لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُها فِی الْبِلادِ (8) وَ ثَمُودَ الَّذینَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ (9) وَ فِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتادِ (10) الَّذینَ طَغَوْا فِی الْبِلادِ (11) فَأَکْثَرُوا فیهَا الْفَسادَ (12) فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذابٍ (13) إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصادِ (14)