در صفحه پلاس آقا سیدکمیل باقرزاده دیدم، حیفم آمد بازنشرش نکنم برای مخاطبان عزیز اینجا که به پلاس دسترسی ندارند:

توصیه های یک دیپلمات به عباس بن علی(ع)
آقا جان سلام! راستش خیلی وقت بود که می خواستم چند کلمه خودمانی با شما درد دل کنم. نمی دانم! شاید هر کس دیگر غیر از شما بود، از کلمه درد دل استفاده نمی کردم. شاید صراحتا می گفتم می خواهم چند خط انتقاد کنم، گله کنم یا یک چیزی توی همین مایه ها! اما خب چه کنم که احترام شما خیلی واجب است و الان هم که دارم این حرف ها را می زنم، دست و پایم می لرزد و قلبم  دارد از جا کنده می شود.
قبلش البته باید این نکته را بگویم که بنده خودم از ارادتمندان شما هستم و همین مراسم عزاداری دهه ی اول محرم، که همه ساله توی وزارت خانه برگزار می شود به همت من بوده و خودتان هم که حتما شاهد بوده اید که چقدر تلاش می کنم تا این مراسم با مشارکت هرچه بیشتر کارکنان وزارت برگزار شود.
منظور اینکه یک وقت خدایی نکرده از حرف هایی که می خواهم بزنم سوءتفاهم پیش نیاید!!
می دانید آقا جان؟! چند وقت است دارم به این فکر می کنم که آیا نمی شد جوری عمل کرد که در عاشورای سال 61 هجری آن فاجعه ی بزرگ پیش نیاید؟! واقعا نمی شد؟!
با کمال معذرت و با همه ی احترامی که برای شما قائلم باید بگویم که در این ماجرا دو طرف افراط کردند!! به نظر من اگر کمی تدبیر و عقلانیت به خرج داده می شد، این فاجعه پیش نمی آمد! به نظر من، ما مصالح جبهه ی قلیل و ضعیف حسینی را نادیده گرفتیم و با دست خودمان بهترین نیروهای ایمانی و ارزشیِ زمانه را به مسلخ بردیم!
ما امروز در حرفه ی خودمان اصطلاحی داریم با عنوان «رایزنی دیپلماتیک»!من هرچه فکر می کنم می بینم با رایزنی های دیپلماتیک می شد جلو این فاجعه را گرفت! شوخی که نیست! سر پسر پیغمبر خدا و بهترین اعوان و انصارش بر نیزه ی جفا رفت و اهل بیت مظلوم و زن و بچه ی معصومش، چهل روز آواره ی سفر اسارت شدند آن هم با آن اوصافی که می دانید و می دانیم! آیا این هزینه ی کمی بود؟! آیا ارزش نداشت برای جلوگیری از این هزینه ی گزاف، با طرف مقابل راه می آمدیم و اینقدر روی موضع خودمان پافشاری نمی کردیم؟!
فدایتان شوم؛ لطفا احساسی برخورد نکنید! بیایید کمی منطقی باشیم!!
یک طرف یک لشگر سی هزار نفری با پیشرفته ترین تجهیزات نظامی و با ثروت انبوه و امکانات مادی فراوان و یک طرف دیگر هفتاد و دو نفر. فقط هفتاد و دو نفر. عقل چه حکم می کند؟! نه! واقعا عقل چه حکم می کند غیر از رایزنی و تعامل؟!
بالاخره آدم هر قدر هم که پلید باشد دیگر از شیطان که بدتر نیست! هست؟! شمر و عمر سعد خیلی که بد بودند، نهایتاً شیطان بودند! خب؛ ما الان در کشور خودمان داریم این مسیر را تجربه می کنیم. داریم با شیطان مذاکره می کنیم. آن هم شیطان بزرگ! البته حواسمان خیلی جمع است که یک وقت کلاه سرمان نرود! گفته ایم مذاکره باید برد-برد باشد. یعنی هم ما که در جبهه ی حق هستیم سود کنیم و هم شیطان!!
خب آیا بهتر نبود همین مدل در کربلا هم پیاده می شد و ما نیروهای ارزشمند و بی نظیر جبهه ی حسینی را به این راحتی از دست نمی دادیم و به موازات آن، مخفیانه به کادرسازی و یارگیری و تربیت نیروی مضاعف می پرداختیم تا احیانااگر خدایی نکرده یک روز ضرورت اقدام نظامی هم پیش آمد، با عده و عُده ی کافی و از موضع قدرت وارد عرصه ی نبرد می شدیم؟!
مثلا خود شما آقا جان! من شنیده ام شب عاشورا برایتان امان نامه آورده اند. خب این یعنی یک فرصت بسیار عالی! در دیپلماسی، ما به این جور اقدامات از طرفل دشمن، اصطلاحا می گوییم «چراغ سبز»! شاید می شد به بهانه ی این اقدام جلسه ای ترتیب داده شود، چانه زنی شود، بده بستانی انجام شود! ولی شما به راحتی این فرصت را از دست دادید و با یک ادبیات تند، امان نامه را رد کردید!
ببینید آقا جان! من نمی گویم که شما باید امان دشمن را می پذیرفتید و حسین را رها می کردید. زبانم لال... خاک بر دهانم...
حرف من این است که آوردن این امان نامه می توانست یک فرصت باشد برای رایزنی و مذاکره حداقل برای رفع تحریم آب! بگذریم اصلا...
حرف در این باره زیاد است.
راستی آقا جان باز هم بگویم این حرف ها همه اش از سر دلسوزی بود هاا! و گرنه من شما را بی نهایت دوست دارم!
مخلص شما: دیپلمات
------------
منبع: بیرق (انتشارات سوره تماشا)
متن قشنگی بود، گفتم شاید ندیده باشید..

عراقچی، معاون وزیر خارجه دولت حسن روحانی ضمن انتقاد شدید از اقدام آمریکا در افزودن ۱۹ فرد و شرکت به فهرست تحریم‌های ایران این اقدام را خلاف روح توافقنامه ژنو دانست و گفت: عکس‌العمل مناسبی اتخاذ می‌کنیم. (متن کامل خبر)

بانو افخم، سخنگوی وزارت امور خارجه دولت حسن روحانی در خصوص تحریم‌های اخیر وزارتخانه‌های خزانه‌داری و خارجه آمریکا علیه ایران، این اقدام جدید واشنگتن را سردرگمی مقامات آمریکا خواند و شدیداً از آن انتقاد کرد. (متن کامل خبر)

می‌گویم:

کلا دولت خوب است تدبیر داشته باشد؛ نه این که فقط شعار تدبیر سر بدهد. اگر پنج دقیقه تاریخ آمریکا را بخوانید، پی می‌برید که این حکومت، قابل اعتماد نیست. با سرخ‌پوست‌ها، سیاه‌پوست‌ها، سفیدپوست‌ها، زردپوست‌ها و حتی اروپایی‌ها، با همه دنیا نامردی کرده و می‌کند. خب، آقایان مثلا سیاست‌مدار که مثلا سر قضیه هسته‌ای مذاکره کردید، سلام بر شما. تا کی ما باید در زیر سایه سیاست خارجی شما تحقیر شویم؟

همین، زیاده عرضی نیست. استقلال ممکلت ما ارزان به دست نیامده. آرمان‌های انقلاب، سرمایه اجتماعی انقلاب، هیچ یک این‌ها ارزان به دست نیامده است که پیشکوستان دولت راستگویان بخواهند آن را ارزان و به ثمن بخس بفروشند. انتخابات تمام شده است و با دروغ و تزویر، ناکارآمد جلوه دادن اقدامات دولت‌های احمدی‌نژاد، به نفع این پیشکسوتان راستگو نیست. دیر یا زود مردم همه چیز را می‌فهمند و روسیاهی به ذغال می‌ماند. سرهنگ‌ها و امنیتی‌ها همیشه سرهنگ‌اند و امنیتی. خرداد می‌شد ادعای حقوق‌دانی کرد و رای جمع کرد. امروز باید حقوق‌دانی بلد بود تا بتوان از حقوق مردم دفاع کرد. با کشتی کشتی جابه‌جا کردن مدیران رده‌بالای نظام و جایگزینی آن‌ها با پیشکسوتان بالای 60 سال مشکلات حل نمی‌شود. مشکلات با سیاست خارجی و ارزان‌فروشی نفت هم حل نمی‌شود. راه حلی جز مبارزه و مقاومت نیست. راه حلی جز اتکا به نیروهای درونی مردم نیست. خدا هست و ما پیروزیم. فقط کافیست باور کنید.

نوشتم: به اصطلاح هسته‌ای؛ چون نیک می‌دانم مذاکره سر آبروی امت اسلام است و لاغیر. توان هسته‌ای ایران بهانه هم نیست. آشکارا از رعایت حقوق اسلامی انسان‌ها در ایران و حمایت از ملل مستضعف جهان ناراحتند و با دستاویزهایی چون حقوق بشر، حمایت از تروریسم و... می‌خواهند ما را به ذلت بکشانند.