سوم شعبان،‌ روز ولادت امام حسین است. او پاسدار حقیقی اسلام عزیز بود. با پیروزی انقلاب اسلامی، جمعی از بهترین جوانان این آب و خاک،‌ تصمیم گرفتند مثل آن حضرت،‌ پاسدار اسلام عزیز باشند. عموی من، یکی از همان جوانان بود که در کسوت پاسداری از انقلاب اسلامی به شهادت رسید.

عمو خارک! روزت مبارک!

یکی از اتفاقات مبارکی که به مناسبت کنگره سرداران و ده هزار [و 400] شهید استان مازندران افتاد، راه‌اندازی یک تارنمای خوش آب و رنگ با عنوان «جنگ و درنگ: سامانه جامع شهدای استان مازندران» بود.

سری به این سامانه بزنید: http://jangoderang.ir کمی صبور باشید، بالا می‌آد!

جستجوی ساده‌ای انجام دادم تا ببینم از عموی شهید من (مرتبط و مرتبط) چه چیزهایی نوشته است. روی تصویر تقه بزنید! (همان کلیک کنید سابق)

از طراحی زیبای مربوط به شهید که بگذریم، اطلاعات کم اما جالبی داشت.

دو بخش دوست‌داشتنی از وصیت‌نامه را انتخاب کرده بودند.

در قسمت توضیحات هم به فرماندهی یگان دریایی (احتمالا در لشکر پنج نصر خراسان) اشاره کردند که «فرماندهی» برایم تازگی داشت.

پیش‌تر می‌دانستم که وقتی لشکر 5 نصر خراسان احتیاج به نیرو داشت، رزمندگان فراوانی از لشکر 25 کربلای مازندران (که همیشه بیش از نیاز یک لشکر نیرو داشت) به یاری آن لشکر شتافتند که عموی من هم جزو آنان بود. درباره نحوه شهادتش هم می‌دانستم که قایق گروه سه نفره پس از انجام ماموریت در بازگشت از آب‌های جزیره مجنون به مقر نیروهای خودی، با کمین دشمن مواجه می‌شود؛ یکی از همرزمان اسیر و دیگری مجروح می‌شود. اصابت گلوله‌های دشمن بعثی به سینه و پهلوی عموی دوست‌داشتنی من، روزی‌آور شهادتش است. الحمدلله. 

در قسمت مسئولیت هم نوشته بودند: سردار! عنوانی که بعید می‌دانم در دوران دفاع مقدس، رایج بوده باشد! وقتی «حاجی» هست...

خدایا! می‌دانم شهادت در راه تو، لیاقت می‌خواهد. توفیق می‌خواهد. اما آرزو بر جوانان عیب نیست. ما را به آرزوی‌مان برسان!

نسبتا غیرمرتبط: نامه یک کم‌سواد به رئیس جمهور

#ما_کم_سوادیم  
ریاست محترم جمهور و هیات محترم دولت
سلام بر شما
حمید درویشی شاهکلایی هستم، از منتقدان قرارداد ژنو، رتبه اول کنکور سراسری دکتری و البته حسب نظر رئیس جمهور محترم، کم سواد.
می‌خواستم از هیات محترم دولت خواهش کنم با رویکردهای غیر تدبیر و امید به داد خانواده و دوستانم در برف‌های شمال کشور برسد چرا که گویا رویکرد اعتدالی سبد تحقیر و توهین، ما را در مقابل استکبار جهانی، ذلیل کرد. اکنون نوبت کار جهادی است.
راستی، من هرگز از خون عموی شهیدم نمی‌گذرم!
سپاس

بعدنوشت:

طراحی زیبای حاج حسین براتی را هم ببینید: دولت تحقیر و امید

بازتاب این مطلب در خبرنامه صادق (+)

شش‌ماهه بودم.
دهه 60.
سال‌های جنگ بود.
تو شهر کوچیک ما هم شهید می‌آووردن برای تشییع جنازه.
من هم می‎‌رفتم.
البته نه رو پاهای کوچووی خودم.
رو دوش یک مادر شهید.
من با شیر خشک‌های یک مادر شهید بزرگ شدم.
*****
شادی روح همه مادران شهدا، به ویژه مادر پاسدار شهید برزو درویشی، صلوات.