این مطلب در یکی از شماره‌های نشریه فتح ویژه‌نامه هیئت میثاق با شهدای بسیج دانشجویی دانشگاه امام صادق علیه‌السلام محرم ۱۳۹۹ شمسی منتشر شد.
دیپلماسی کربلا

«دیپلماسی» دانش ارتباطات سران کشورهاست. «دیپلمات» مقام رسمی یک کشور در دیگر کشورها و سازمان‌هاست. اجرای دیپلماسی بر عهده گروهی که «هیئت دیپلماتیک» نامیده می‌شود، قرار دارد و چه اسم زیبایی دارد این گروه: هیئت. آری. همه دیپلمات‌ها در اسم هیئتی هستند. خوشا به حالشان!

البته اسم که مهم نیست، رسم مهم است؛ رسم هیئت. اگر رسم هیئت به اسم هیئت اضافه بشود، می‌شود «نور علی نور» می‌شود. تردید مکن؛ تصورش هم زیباست: دیپلمات‌هایی که رنگ و بوی هیئت امام حسین بدهند. بگویند این‌ها نماینده ملت امام حسین هستند.

چه می‌شود مبنای روابط با کشورها «سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم» باشد؟ در دوستی‌ها و دشمنی‌ها حسین محور باشد. مگر نه اینکه ما ملت امام حسینیم؟ منافع ملی ما همان منافع حسینی است. حسین همه منافع دنیا و آخرت ما را تضمین می‌کند. با حسین به همه جا می‌توان رسید. همه جا را می‌توان فتح کرد.

به حسین که وصل بشوی، به بی‌نهایت متصل شده‌ای. می‌گویند آمده بود قیمه بخورد، قیمتی شد. مشهور است شیخ ابراهیم زکزاکی با چای حسین، ۱۴ میلیون شیعه برای مهدی فاطمه ساخته است. کسی تردیدی دارد او عمق راهبردی ژرف و شگرفی برای انقلاب اسلامی ایجاد کرده است؟ و البته این تنها از برکت «جون» غلام سیاه حضرت است. دیپلماسی جون، فقط زبان مشترک همه آفریقایی‌ها یا سیاهان نیست؛ شرح حال طبقات فرودست کشورهاست. جون در عاشورا به حضرت ارباب گفت: چون سیاهم، بو می‌دهم، شأن و منزلت اجتماعی ندارم، منو قبول نمی‌کنی؟

این دیپلماسی جون است که چنین غوغا کرده است. زبان علی‌اصغر را همه مادران عالم می‌فهمند. روضه این طفل، بین‌المللی است. چه کند دیپلماسی عباس، اگر به جهان معرفی شود. چه شود دیپلماسی حسین! آخر دیپلماسی حسین زبان فطرت است. لایه‌های غبارگرفته را کنار بزنی، فطرت انسان‌ها پدیدار می‌شود. روضه حسین را همه می‌فهمند. اصلاً مهدی هم که می‌آید، خودش را با حسین معرفی می‌کند. روضه حسین می‌خواند: ان جدی الحسین...