در تاریخ رشته معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات، بعضی روزها بسیار مهم شدند. یکی از آن روزها، روز معارفه ورودی‌های دوره پنجم (86) در پارک پردیسان بود که با رسیدن به میزگرد انتقادات دانشجویی ناتمام ماند. برگزاری اولین دوره دانشجویی اما علمی پژوهشی دعوت (5 تا 10 مرداد تابستان 87) روزهای فراموش‌نشدنی رشته هستند. سال 87 هم در تداوم مطالبات دانشجویی، 14 آبان (تجمع، تعطیلی کلاس‌ها، راهپیمایی، تحصن و این جور برنامه‌ها) و 23 آبان (پنج‌شنبه خونین و سیاه!، جلسه با مسئولان دانشکده) در تاریخ ماند. دفاع پایان‌نامه آقای ی. که با داوری قاطعانه و نمره فروتر از انتظار وی مواجه شد، تاریخ مهم دیگری است. در کنار همه این تاریخ‌های سلبی، 15 آبان 1391 به یک تاریخ ایجابی تبدیل شد.امشب، ساعت 18 تا 20 دانشجویان، دانش‌آموختگان و استادان و مسئولان دانشکده (حتی دکتر حداد عادل، اولین رئیس دانشکده) در فضایی صمیمانه گرد هم جمع شدند. شاید زود باشد که بگویم این روز به تاریخ پیوسته است. اما چنین هست. امروز، دانشجوها بسیار فهمیده‌تر از دهه 80 هستند. (+) نکته‌ای که امشب دکتر آشنا هم آن را متذکر شدند. اما آن‌چه امشب را زیبا و به یادماندنی کردند، حضور دانشجویان و منتقدان دهه 80 در کنار استادان بود. یکی از استادان با نمایشی (شاید نمایش تعبیر خوب و درستی نباشد) به یادماندنی، به همه ما یاد دادند اصلا کار خوبی نیست که یکی را جلوی جمع خراب کنیم.
عذرخواهی یک استاد از شاگردان، پدیده تازه‌ای نبود. اما تو فضای جلسه دیشب، خیلی قشنگ در اومد. خیلی چیزها یاد گرفتیم. سپاس.
۹۹/۰۹/۲۶