✅محرم را دست‌کم نگیریم!
۱-استعداد تربیتی دهه اول محرم خیلی بیش‌تر از ماه‌های دیگر، حتی بیش‌تر از شب‌های قدر ماه رمضان و روز عرفه است. تحول و تغییری که محرم می‌تواند ایجاد کند اصلاً قابل مقایسه با دیگر ماه‌ها و روزهای سال نیست. شما نگاه کنید ببینید ثواب گریه کردن برای دعای ابوحمزه ثمالی در شب‌های قدر چه‌قدر است؟ ثواب و اثر قرآن به سر کردن چه‌قدر است؟ به‌به! خوشا به سعادت کسانی که در شب‌های قدر و عرفه بار یک‌سال خود را می‌بندند! اما حالا آن را مقایسه کنید با گریه کردن برای اباعبدالله. می‌بینید هیچ چیزی با روضه مجالس سیدالشهدا برابری نمی‌کند.
۲-اما مشکل کجاست؟ چرا محرم می‌آید و می‌رود ما تغییری نمی‌کنیم؟ چرا با بال‌های محرم اوج نمی‌گیریم؟ چه‌چیزی نمی‌گذارد ما آدم بهتری بشویم؟ چه‌چیزی باعث می‌شود محرم بیاید و برود، ولی جامعه ما تغییر خاصی نکند؟ بله، تاسوعا و عاشورا مردم با هم مهربان‌تر هستند، بوی معنویت در شهرها و روستاهای ما منتشر است و نسیم سبز حسینی وزیدن دارد؛ اما همین فضای حداقلی هم دوام ندارد. چرا؟
۳-امام خمینی گفت ما هرچه داریم، از محرم داریم. اگر این جمله را اعتباری بخوانیم، باید بگوییم هر چه می‌خواهیم باید از محرم داشته باشیم و اصولاً محرم این ظرفیت را دارد تا هرچه می‌خواهیم، داشته باشد و به ما بدهد. آری! باز هم مشکل از ماست! محرم همان محرم است.
۴-فکر می‌کنم مشکل از ماست که توقع و انتظارمان را از محرم کم کرده‌ایم. واقعاً امید نداریم بعد از محرم، اقتصاد ما درست بشود، سیاست ما درست بشود، جامعه ما درست بشود،مردم ما، مسئولان ما درست بشوند. حتی باور نداریم که خودمان هم بعد از محرم درست بشویم! قبول نداریم ۱۰ شب سینه‌زنی و گوش کردن روضه، می‌تواند معجزه کند و ما را به آدم دیگری تبدیل کند. رابطه عاطفی اباعبدالله با علی‌اکبر در روضه‌ها می‌شنویم ولی رابطه خودمان را با فرزندمان درست نمی‌کنیم. روضه سه‌ساله هم نخواهد رفتارمان را با کودکان مسجد محله‌مان درست کند؛ سر آن‌ها هم داد خواهیم زد! همین است دیگر! باید انتظارات‌مان را بالا ببریم به جایی که باید و شاید.
@Pavaraqi
۹۹/۰۹/۲۸