[بازارسال از کانال تلگرامی @pavaraqi]
با توجه به برخی واکنش‌های اولیه نسبت به یادداشت قبلی (حسینیه ۱۰۰ هزار نفری)؛
اصل مسئله که نویسنده نگران آن است، انحراف اذهان از «اصل مسئله» است. اصل مسئله شب عاشورا شادی احتمالی برخی تماشاچیان (به قول خودشان تماشاگرنما) است یا عزاداری برای اصلاح جامعه؟
هم‌چنین نویسنده با شناختی که مسئولان فرهنگی و مسئولان پایگاه‌های بسیج دارد این احتمال را جدی می‌داند که برخی به جای پرداختن به عزاداری، از سر انجام واجب و تکلیف بروند و در ورزشگاه یک بحران جدی راه بیندازند.
نویسنده خود در هیئت‌ها و با ذکر «یا حسین» بزرگ شده است ولی از بازی خوردن بسیجی‌ها با این ذکر در ورزشگاه نگران است.
نویسنده بیش از آن‌که مسئله همیشگی یعنی انحراف اذهان توسط رسانه‌ها باشد، نگران دخالت همیشگی عده‌ای فرهنگ‌نشناس در امور فرهنگی است. نویسنده با بزرگ‌ترین صاحب‌نظران سیاست‌گذاری فرهنگی در دانشگاه امام صادق کلاس درس داشته‌است. او با قاطعیت می‌گوید این‌گونه دخالت‌ها جاهلانه است و نتایج خوبی ندارد.
راستش نویسنده اصلاً نگران اتفاقات ورزشگاه نیست. نویسنده نگران آن‌هایی است که به هیئات و مساجد می‌روند. نویسنده با استاد پناهیان موافق است که گریه‌های عزاداران حقیقی نیست؛ چرا که اثر ندارد و این امام حسین هیئت‌ها جامعه را اصلاح نمی‌کند. نویسنده نگران است که خدا عزاداری نکردن آن هیئتی‌هایی را که به ورزشگاه رفتند، بپذیرد و عزاداری مایی که در هیئت ماندیم و برای امام حسین ذهن‌مان سینه زدیم، نپذیرد.
@pavaraqi
۹۹/۰۹/۲۸