بهترین بود. سفرهای استانی و دیدارهای مردمی را قبل از آمدن احمدی‌نژاد به طور جدی برگزار می‌کرد. مدیر مردمی بود. با همین شوراهای حل اختلاف و ایده دو مرحله‌ای بودن نظام قضایی اسلام، تحول بزرگی به وجود آورد و حجم پرونده‌های دادگاه‌ها را به شدت کاست. ویرانه‌ای را تحویل گرفته بود ولی خوب مدیریت کرد.
در علم هم سرآمد بود؛ اگر رئیس قوه نمی‌شد، چه بسا می‌شد مرجع اول جهان اسلام! شاگرد برجسته شهید صدر را عراقی‌ها، لبنانی‌ها و... هم می‌شناختند و برایش احترام قائل بودند.
برادر شهید است و خودش هم تا مرز شهادت رفته است.
سیاستمدار منصفی هم بود. هیچ‌گاه اختلاف او با دیگر قوا به سطح عموم جامعه کشیده نشد. اصلاً بهترین گزینه برای تنظیم روابط قوا هم خودش بود که همه قبولش داشتند.
قدرش را ندانستیم. وقتی دانشجوی کارشناسی بودیم، شاکی بودیم چرا دستگاه قضا قوی عمل نمی‌کند. دو سال بعد از رفتنش، همان سال‌های ۸۹ و ۹۰ فهمیدیم چقدر خوب بود. رئیس بعدی دستگاه قضا، آیت‌الله آملی لاریجانی، فرصت نفس کشیدن به بچه‌مذهبی‌ها نمی‌داد. با حسین قدیانی یک‌جور، با دیگر جوانان و دانشجویان عدالتخواه جور دیگر. دیگر کسی جرئت نکرد تجمع جلوی قوه قضائیه راه بیندازد.
سیدهادی هاشمی شاهرودی، پسرش، همان سالی که من به دانشگاه امام صادق آمدم، در رشته معارف اسلامی و حقوق قبول شده بود. شغل پدرش را نوشته بود: طلبه. یادم هست سیدهادی این‌قدر ساده، خوش‌برخورد و متواضعانه رفتار می‌کرد که تا مدت‌ها هم‌کلاسی‌هایش تصور می‌کردند او فقط با رئیس قوه قضائیه تشابه اسمی دارد!
خدا بر حسناتش بیفزاید.
تازه بمانید:
:point_right: ble.im/join/NzBiYmQwYT
۹۹/۰۹/۲۸