بسم الله الرحمن الرحیم

امیرالمؤمنین سلام‌الله‌علیه:
تَوَقَّوُا الْبَرْدَ فِی أَوَّلِهِ، وَتَلَقَّوْهُ فِی آخِرِهِ؛ فَإِنَّهُ یَفْعَلُ فِی الْأَبْدَانِ کَفِعْلِهِ فِی الْأَشْجَارِ، أَوَّلُهُ یُحْرِقُ، وآخِرُهُ یُورِقُ.
از سرما در آغاز آن (پاییز) بپرهیزید و در آخرش (بهار) از آن استقبال کنید، زیرا در بدن‏‌هاى شما همان می‌کند که با درختان انجام می‌دهد؛ آغازش می‌سوزاند و آخرش می‌رویاند و برگ می‌آورد. [حکمت ۱۲۸ نهج البلاغه]

گفت پیغمبر ز سرمای بهار / تن مپوشانید یاران، زینهار
زانک با جان شما آن می‌کند / کان بهاران با درختان می‌کند
لیک بگریزید از سرد خزان / کان کند کو کرد با باغ و رزان
راویان این را به ظاهر برده‌اند / هم بر آن صورت قناعت کرده‌اند
بی‌خبر بودند از جان آن گروه / کوه را دیده، ندیده کان به کوه
آن خزان نزد خدا نفس و هواست / عقل و جان عین بهارست و بقاست
مر ترا عقلی است جزئی در نهان / کامل‌العقلی بجو اندر جهان
جزء تو از کل او کلی شود / عقل کل بر نفس چون غلی شود
پس به‌تأویل این بود کانفاس پاک / چون بهارست و حیات برگ و تاک
از حدیث اولیا نرم و درشت / تن مپوشان زانک دینت راست پشت
گرم گوید، سرد گوید، خوش بگیر / تا ز گرم و سرد بجهی، وز سعیر
گرم و سردش نوبهار زندگی است / مایه صدق و یقین و بندگی است
زان کزو بستان جان‌ها زنده است / زین جواهر بحر دل آگنده است
بر دل عاقل هزاران غم بود / گر ز باغ دل خلالی کم شود
[مثنوی، دفتر اول، بخش 101]