"شما کی می خوابید؟!"

اصفهانی بود و رتبه 2 کنکور سراسری امسال بود و دانشگاه ما، دانشگاه امام صادق علیه السلام را برای تحصیل انتخاب کرده بود. آن هم رشته ای که من در آن تحصیل می کنم: معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات. من هم از قضای روزگار شده بودم سرگروه او و دوستانش برای مباحثه های هفتگی درس اندیشه اسلامی (مقرری های طرح مطالعاتی شهید مطهری).

"شما کی می خوابید؟"

همان روزهای اول این سوال را از من پرسید.

جواب من همان جمله طلایی برادر حاج احمد متوسلیان است، گرچه هنوز به او نگفته ام. شاید روزی خودش اینجا را بخواند.

«بسیجی، آنجا انتهای افق است. من و تو باید پرچم خود را در آنجا، در انتهای زمین، برافرازیم. هر وقت پرچم خود را در آنجا زدی زمین، آن وقت بگیر و راحت بخواب.» (فرمانده جدید، ص 67)

تذکر فرعی: این روزها اینترنت ندارم و این مطالب به صورت ارسال به آینده (خودکار) نوشته می شوند. شرمنده که امکان تایید و پاسخگویی سریع فعلا نیست. دعا کنید.

تقریبا از همان شماره های اول مشترک امتداد بودم و چند بار هم تمدید کردم. امسال هنوز نتونستم تمدید کنم. احتمالا بذارم برای نمایشگاه مطبوعات!

شماره 44 امتداد دوبار به دستم رسید. این شماره پر و پیمون تر بود. تازه امتداد جدیدا رنگی و در کاغذهای گلاسه چاپ می شه. فکر کنم در این زمینه باید از نشریاتی مثل شهروند امروز که در تغییر ذائقه مخاطبان تاثیر گذاشتند، نشریاتی چون راه که پیشگام این تحول در نشریات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی شدند، تشکر کنم.

اگر دست من بود می گفتم وبلاگ مرا تنها کسانی بخوانند که مشترک امتداد، پلاک هشت، و نشریاتی از این سنخ باشند. کسانی که حداقل ماهی یکبار یک نگاهی به کتابهای ادبیات پایداری بیندازند. به نظرم اونا بهتر متوجه می شن من چی می گم.

این شماره خیلی خوب بود: صفحه علمدار، یادداشت حسن ابراهیم زاده درباره شهدا و نخبگان و بصیرت، خاطره سید مسعود شجاعی طباطبایی، مصاحبه رضا امیرخانی، یادداشتی درباره امام موسی صدر، خاطرات محمدتقی محمد علیجانی، داستان داوود امیریان، کتاب بابانظر، پرونده وی‍ژه شروع جنگ که با یادداشتهای عبدالمهدی آگاه منش خیلی جذاب در اومد.

(توجه: امتداد به خونه ما در شهرستان می رسه. بنابراین حتی اگر اونا زود برسونن، من با حدود دو هفته تاخیر امتداد رو می خونم.)

1. همگی را کشتند و شهیدان خواندند!
2. رنگ سبز

م. ق. شاعری جوان، از دانشجویان دانشگاه امام صادق علیه السلام (کارشناسی ارشد معارف اسلامی و ارتباطات) است.

پس شکستند شیشه ها      شعله ها در کوچه ها

و همان صندلی کهنه ی من در اتوبوس 

       شهر پر گشت ز دود

    و من آن روز ولی     مانده بودم خانه

    مرگ و خون و سنگ و دشنام و همه 

           از کجا آمده بود؟

   شاید از یک تردید

    شاید هم از تهمت

    کآگاهانه به دولت دادند

         و پس از آن همگی را کُشتند 

             و «شـهــــیـــدان» خواندند

     و بگفتند «شما کشته شوید

        ما همینجا    و به دنبال شما می آئیم»

این چنین بوده و هست       رسم تاریخ و زمان

  رهبران جنبش         سرحال و خندان 

  مردم بیچاره          گرد تابوت روان

  مادر آن کودک       اشکبار و گریان

----------------

سبز می دانی چیست؟

رنگ زهرا و علی

رنگ اولاد نبی

رنگ تقوا و شعار ایمان

بسپارید بخاطر این سبز

که نام علی و آل نبی

سال ها و قرن ها

حاکمیت می کرد

بر فضای قلب ها

لیک از قلب برون شد این سبز

مانتویی شد بر تن دختر جلف

می سرود آن دختر

مانتو و روسری ام، رنگ زهرا دارد

پسرک ها همگی

دور آن دختر سبز

نیک می چرخیدند

با صدای قهقهه

سخت می خندیدند

این چنین بود که زهرای بتول

داد آواز ز دور

گر مرا می خواهی

از پسرها شو دور

دخترک می نشنید

امر زهرای بتول

و پسرها همگی

گرد آن پرچم سبز

شاد می چرخیدند

در راستای آسیب شناسی وضعیت موجود رشته معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات، قبلا ایمیلی به تمامی اساتید و کارکنان و دانشجویان ارسال کردیم (که نکات درس برانگیز زیادی داشت و بعدها بیشتر خواهم گفت) و به ماستمالیزیشن درسها توسط اساتید انتقاد کردیم. گفتیم می شود ماستمالی نکرد و استاد خوبی هم بود.

این بار به این نکته فوق العاده مهم اشاره می کنم که بستر تولید علم، یک بستر ارتباطی مناسب بین استاد و دانشجو را به عنوان یکی از حداقلهای جنبش نرم افزاری نیاز دارد. حال برخی اساتید احمقانه به تیرگی روابط  دامن می زنند. (شکست در بستر تعاملی که به زعم من مقصر، دانشجو نیست.)

اگر دانشجو تندی می کند، باید توجه کرد دانشجو، جوان است و خام و پر شر و شور. تندرویی و مصلحت نیندیشی در ذات اوست. چرا که صداقت دارد و رو راست می گوید.

واقعا اتفاقاتی که می افتد، مایه تعجب است: استادی مثل کودکان لجوج و احمق رفتار می کند! (البته همین الان، تاکید می کنیم که کاری به سایر حسنهای استاد مثل تقوای دینی، دانش علمی مرتبط و ... نداریم. ما داریم صرفا ضعفهای اساسی و بسیار تاثیرگذار را بر می شماریم.) مثلا یک استاد این ترممان می گوید: کسانی که بعد از من وارد کلاس می شوند، غایب محسوب می شوند. (حتی اگر 100 دقیقه یا بیشتر در کلاس حاضر باشند!) یاد استادی افتادم که یک دانشجو به او تعارف کرد و استاد رفت تو کلاس و در رو بست و دانشجو هم غیبت خورد.

مجال آن نیست توضیح بدهم چقدر همه خوبی های این استاد به خاطر این رفتار کودکانه استاد نادیده گرفته می شود.

استاد عزیز! کمی فکر کن و انصاف به خرج بده!

کسی که مثلا 3 و 5 دقیقه می رسد سر کلاس. تنها به خاطر لحظاتی تاخیر باید غیبت بخورد و درسش صفر شود و یک یا دو ترم به دوره تحصیلش اضافه؟ آخر به چه استدلالی؟ آیا تصور کرده اید وقتی استادی دیرتر از دانشجویان بیاید، به خاطر لحظاتی تاخیر منطقی و موجه، غایب محسوب شده و از حقوقش کسر شود و توبیخ و ... . آیا اینها عادلانه است؟

به این مثال واقعی  توجه کنید:جالب است!

 دانشجویی راس ساعت در کلاس حاضر است. استاد هنوز نیامده. دانشجو می رود بیرون کلاس که یک تماس بگیرد. همین استاد با 5 دقیقه تاخیر وارد می شود و حضور و غیاب می کند. دانشجو برگشته ولی دانشجو غایب محسوب می شود.

 واقعا در این حالت، غایب کیست؟ دیر آمدن استاد به پای دانشجو نوشته شد!!!

بگذریم که در مورد این استاد حرف بسیار است. چرا که همین استاد می گوید: تصمیمی که بستر تعامل را به war تبدیل کند، فلان طور است و .... ولی عملا با این مبنای حضور و غیابش، بستر تعامل را به war تبدیل می کند. یا ایها الذین امنوا لم تقولون ما لا تفعلون؟ به عمل کار برِآید، استاد! به سخندانی نیست.

ای کاش اعصاب راحت تری می داشتم و بیشتر و بهتر  توضیح می دادم.

-----

توضیح برای مخاطبان بیرون دانشگاهی: افراط در بحث حضور و غیاب از سوی برخی اساتید، جوی بسیار منفی نسبت به این موضوع پدید آورده است که بررسی آن مجال دیگری می طلبد.

1. بیش از دو هفته از ورود دانشجویان جدید (کد88) می گذرد. آقای حسن قاسم زاده (دبیر جدید انجمن علمی) خبر از برنامه معارفه ای برای آنها داد ولی چه زود تکذیب شد! چقدر آنها مظلومند! حتی یک معارفه ساده. 
2. اگر کمی بهتر بیندیشیم، باید بگوییم چقدر عجیب است. تقریبا باور نکردنی ما سال پنجمی شده ایم. زمان خیلی خیلی سریع می گذرد. سریعتر از آنچه فکرش را بکنیم.
3. مجتبی صمدی، دبیر سابق انجمن علمی، مطلبی طنز در وبلاگش،ارتباطات ایرانی (+) نوشته و به هر کسی که یادش آمده، تکه ای پرانده! حتی افرادی چون دکتر فاضلی و دکتر کوثری! البته معنای طنز بسیاری از عبارات برای دانشجویان و اساتیدی که در context نیستند، اصلا قابل درک نیست و اکثریت آن را یک متن جدی خبری محسوب خواهند کرد! مجتبی معمولا متهم می شود که با دانشکده ساخته، (فراموش نکرده ایم که پارسال انجمن را در بحرانی ترین شرایط تعاملی به اوج رساند و اداره کرد)، اینکه چه شده است که زبان طنز را برای انتقادهایش به کار گرفته، جای تامل دارد.
4. مطلب قبلی (+) واکنش های جالبی داشت. البته شاهد سکوت اینترنتی دانشکده بودیم. دانشکده ای که میدان را در حمایت از ورودی های جدیدش خالی کرده و از خروج دانشجویانش استقبال می کند! یادش بخیر، سه سال پیش انتظار داشتیم که دانشکده کمکان باشد. اکنون...
5. محمد لسانی، (از مشهورترین دانشجویان سالهای قبل دانشگاه!) دوباره وبلاگ نویسی اش را شروع کرده. وبلاگ فرهنگساز (+)
6. کد 88 هم یک وبلاگ نویس برجسته دارد: وبلاگ جا کفشی، مسعود حسنلو (+)
7. حسین خالقی پور، برادر  آقا بشیر خالقی پور (کد86) هم به خانواده فرهنگ و ارتباطات پیوسته.
8. هنوز انتقادهای دیگران از رشته چیزی جز چرند و پرند نیست! تفکیک مناسبی بین دانشکده و رشته دارد صورت می گیرد و کم کاری های دانشکده، دانشجویان، و ... به پای ضعف رشته گذاشته نمی شود.

1- هیچ کس را بیش از اندازه تحویل نگیریم. در دیگران توهم دروغین به وجود نیاوریم.

1- چند روزی نبودم، چون اینترنتم به مناسبت شروع سال جدید تحصیلی در روندی احمقانه قطع می شود تا برویم دو هزار تومان ناقابل واریز کنیم! تازه ایمیل دانشگاه من هم قطع شده. باتشکر از همه دوستان و اساتیدی که جواب ایمیلهای اخیرم را دادند. متاسفانه هیچ ایمیلی به من نرسیده است.

پیامک یکی از دوستان:

گزارشی از نماز جمعه و راهپیمایی پرشکوه روز قدس بر اساس مشاهدات امروز

امسال هم این امت حزب الله همیشه در صحنه، مردم شریف ایران، بودند که با حضور حماسی و دشمن شکن خود، مشت محکمی بر دهان همه منافقان (داخلی، خارجی، روحانی، سیاسی، احمق، نخبه و ...) کوبیدند.

سبزها که امروز فقط برای اختلاف و درگیری و تفرقه آمده بودند (البته باید یک پیرزن بد حجاب سبز را استثنا کنم که او هم مثل ما شعار وحدت سر داده بود) فقط به مدد نمادهای سبزشان دیده می شدند. نه فقط در زیر سقف، بلکه خیابانهای اطراف مسجد دانشگاه تهران، مملو از حضور نمازگران جمعه بود که با اعلام تبعیت از مقام رهبری، شعارهایی در راستای وحدت و حمایت از مردم فلسطین سر می دادند. بعضی سبزها، شعار مرگ بر روسیه سر می دادند! شعار "نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران" هم شنیده شد که با پاسخ "هم غزه، هم لبنان، جانم فدای ایران" مواجه شد. بعضی سبزها دائما با گوشی های موبایل مشغول گزارش از قضایا بودند. یکی شان می گفت: کلی اتوبوس آوردند! تازه صدای آمپلی فایر نمی ذاره صدای مردم (سبزها) در بیاید! می خواستم بهش بگم که مگه تا حالا راهپیمایی نیومدی؟ هر سال بلندگو می آرن! هر هفته هم اتوبوسها نمازگزاران را به دانشگاه تهران می رساند و بعد نماز برمی گرداند!

 سبزها در شمال پارک لاله نظاره گر بودند و گاهی هم برای تحریک ما شعار می دادند. (البته کارهایی دیگری مثل جویدن آدامس، کشیدن سیگار، خوردن آب و ... هم می کردند که انشالله روزه آنان باطل نمی شود!) نیروی انتظامی هم مثل ما روزه خواری ها، هتک حرمتها، بادکنک بازیها و ...آنان را نظاره می کرد. اصلا همین بی توجهی ما که در مقابل آنان، تنها به صف نماز ایستادیم، خودش کلی سبزها را عصبانی می کرد.

من در هنگام سخنرانی احمدی نژاد رسیدم که جلوتر از پارک لاله نشد که بریم. در پشت سر ما سبزها بودند. سبزها که هنوز «توهم بی شمار بودن» را دارند، در اواسط سخنرانی احمدی نژاد لحظه به لحظه عقب تر (به سمت شمال) می رفتند و در هنگام شروع خطبه ها دیگر تا چشم کار می کردند، جمعیت نمازگزار دیده می شد که احیانا پلاکاردهایی مبنی بر تحریم کالاهای اسرائیلی، تبعیت از رهبری، پرچم ایران و پرچم فلسطین و ... داشتند. البته نکته شگفت انگیز ماجرا، بارش مصلحتی باران است که البته نتوانست صفهای نماز را بر هم بزند ولی باعث شد که سبزها بروند. باران پنج دقیقه بند آمد و ما در همان خیابان که بعد خطبه ها خشک شده بود نماز خواندیم.

پرچم بزرگ فلسطین، زیبایی خاصی به مسیر راهپیمایی داد. البته بعضی سبزها می گفتند که برین پرچم ایران را بردارید! یادمه ایام انتخابات بعضی از همین سبزها (بعد کمی بحث) به خود من می گفتند: شما اصلا عربید! پرچم ایران بابا حرمت داره!

اواخر صحبتهای احمدی نژاد، ناگهانی ماشینی از وسط صفهای نماز به طرف ما می آمد! نمازگزاران صفهای به هم ریخته بلند می شدند و با دست خالی به ماشین حفاظت از این شخصیت مشهورحمله می کردند. درست است، مهدی کروبی در آن ماشین نشسته بود و شیشه های عقب خرد شده بود! لحظاتی بعد یک روحانی را دیدم که با وضعی پریشان در حالی عمامه به دست دارد، با شعار مرگ بر منافق استقبال می شود و کم و بیش هم مورد ضرب ملت انقلابی قرار می گیرد. باز هم درست گفتید! شیخ هادی غفاری معروف به شیخ ملعون بود که در حال خروج از صفهای نماز جمعه بود.

جالب اینکه روی اتوبوسهای نماز جمعه، شعارهایی مثل مرگ بر چاوز، مرگ بر روسیه دیده می شد که معلوم بود که با عجله نوشته شده.

برکت حضور سبزها: امسال همه مردم، زن و مرد، پیر و جوان، با انگیزه شعار می دادند. سبزها متشکریم که به ما انگیزه دادید!

ای کاش، روز قدس، روز وحدت می شد. ای کاش سبزها (مثل این حامی موسوی) مسائل را با هم اشتباه نگیرند و در راهپیمایی روز قدس، شعار "آمریکا، اسرائیل، حمایتت می کنیم" سر نمی دادند.

حضرت روح الله در 25 مرداد 1358:

"روز قدس، روزی است که باید به این روشنفکرانی که در زیر پرده با آمریکا و عمال امریکا روابط دارند هشدار داد. هشدار به اینکه اگر از فضولی دست برندارید، سرکوب خواهید شد"

این هم از موضع ما در روز قدس امسال. البته روز قدس تنها متعلق آزادی قبله نخست مسلمین نیست و شاید هم آزادی قبله دوم (مکه و مدینه عزیزمان) واجب تر باشه. (ما هنوز می گوییم: قبلتین در زنجیر) اصلا روز قدس بهانه ای است که چنین قیامها و انقلابهایی شکل بگیره و انقلاب اسلامی ما به همه جهان صادر بشه.

شماره جدید نشریه راه: جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی

با ساختار شکنی از پشت جلد شروع می کنم! پشت جدید، تبلیغات پست بانک، کمی تعجب آور بود! روی جلد هنوز هم باید بیشتر کار شود. گرچه فرم ثابتی پیدا کرده و بدان هویت یافته؛ خلاقیت و دقت بیشتر، کلاس کار را بالاتر می برد. روی جلد، بنر مناظره رویایی هاشمی و احمدی نژاد بود که ایام انتخابات همه بی صبرانه منتظر آن بودند! گرچه زود فراموش شد! گرچه برخی مسائل دیگر را مطرح کردند تا حقیقت اصلی انتخابات که رای به نظام بود فراموش شود. گرچه صدا و سیمای ما همراه و همگام با برخی آن همه آب به آسیاب دشمن ریخت.

راستی از این شماره، شهر من (شیرگاه در سوادکوه مازندران) به جمع توزیع کنندگان مجله راه پیوسته و از دکه مطبوعاتی آقای شعبان زاده قابل تهیه است. (گرچه بی شک، بهترین راه، اشتراک است.)

پرونده ویژه این شماره انتخابات دهم بود که با مصاحبه دکتر ابراهیم فیاض یک شروع طوفانی برای این شماره داشت: تقابل غربگرایی (چپ و راست) با بومی گرایی و سنت گرایی و ایران گرایی. استاد فیاض در پایان مصاحبه، خطر عرفان مشایی را گوشزد کرد که می تواند جلوی فقاهت رهبری بایستد.

تحلیل دکتر عباس سلیمی نمین از دو جبهه حاضر در انتخابات بر مبنای تئوری چرخش قدرت (برای مقابله با فساد) بود که از همان آغاز رهبری به شدت پیگیری شده است.

محسن صفایی فرد را نمی شناسم؛ ولی با بررسی دوآلیسم تاریخی مردمی – اشرافی به سختی به تئوری زدگی اساتید غرب زده مان شوریده است! در پایان مقاله اش نکته مهمی را گوشزد کرده: خطر عقب نشینی های زبانی. توجه زیبایی داشته به این فاجعه زبانی رخ داده که مثلا مستضعف با آسیب پذیر یکی دانسته می شود. (در حالی که در ادبیات انقلاب، ادبیات امام معنای این کلمات چیز دیگری بوده.) واقعا یکی از روشن ترین معیارهای انحراف دولتها و مدیران و مسئولین از آرمانهای انقلاب اسلامی، از طریق زبان قابل پیگیری است.

جواد شریف زاده نگاهی به برنامه های اقتصادی در انتخابات دهم داشته. انتخاباتی که مردم عادی را با اصطلاحات اقتصادی آشنا کرد و همه یک پا کارشناس شدند. (قابل توجه آقای کروبی!)

صف بندی افاده و عمل، یادداشتی از رضا زاده محمدی است که کمی به طنز نزدیک شده است و به سنخ شناسی نخبگان پرداخته است.

دکتر عطاء الله رفیعی هم در مصاحبه ای از نخبگان و مردم و دولت گفته البته درباره انتخابات.

دکترحجت الاسلام ولی الله نقی پورفر، استاد برجسته دانشگاه امام صادق علیه السلام و چند دانشگاه دیگر، که کلاس مدیریت اسلامی معروف است، بایسته هایی برای دولت دهم معرفی کرده است که بی شک برخی به آن برچسب افراطی می زنند. شجاعت و صداقت ایشان در طرح این اولویت ها که حاصل سالها مطالعه و نگرش اسلامی است، قابل تقدیر است. گرچه برای اجرای آن به شجاعتی فراتر از احمدی نژاد نیازمندیم! (عبور از احمدی نژاد!)

وحید جلیلی، به نقش دولت نهم در وقایع پس از انتخابات پرداخته. از عدالت نامتوازن گفته و فساد رسانه ای. از فقر اطلاعات حرف زده که یکی از مصادیق فقر و فساد و تبعیض است. از نامرد رسانه ملی ما گفته که با حذف 30 درصد جمعیت روستایی (که به احمدی نژاد هم رای دادند و مشکلات و آرمانهایی هم دارند) در برنامه هایش، این تصور را برای همه به وجود آورده که ایران فقط حوالی میدان تجریش و ونک است و همین خیابان ولی عصر! (حرفهای وحید جلیلی نکات فراوانی داشت. خودتان بخوانید!)

پارازیت روی موج ایران، گفتگوی سه نفره وحید جلیلی، محمدرضا زائری و طلال عتریسی (رئیس دانشکده علوم اجتماعی لبنان) در تحریریه راه بود. رویکرد جهان عرب به ایران پس از انتخابات موضوع این میزگرد یک ساعته بود که به پیشنهادی برای تعامل اهالی رسانه و فرهنگ کشورهای اسلامی کشیده شد.

«چهارسال دیگه!» دست نوشته های یک افسر وظیفه است که مسئولیت حفاظت از صندوقهای اخذ رای را برعهده داشته. خواندن آن برای آنانی که از فرآیند صیانت از آرای ملت آگاهی ندارند و فکر می کنند به راحتی می شود تقلب کرد، توصیه می شود.

دو صفحه مجله راه، به شعارهای انتخاباتی اختصاص داشت که از سوی طرفداران کاندیدا شنیده می شد.

امیرحسین ترکش دوز، عملکرد موسوی را در دوگانه انقلاب – اصلاح تحلیل کرده. خودتان هم اگر تحلیل کنید، احتمالا به نتایج مشابهی می رسید.

معرفی و مروری بر کتاب طبقه جدید نوشته میلوان جیلاس به قلم سعید خورشیدی (که ظاهرا دکترای فرهنگ و ارتباطات هم قبول شده اند و همینجا تبریک می گم) به فاصله گرفتن انقلابهای کمونیستی از آرمانهای کمونیسم پرداخته و آن را در شکل گیری طبقه جدید در میان انقلابیون سابق (مسئولین نظام کمونیستی) می جوید. این مطلب به نظر من جاش اینجا نبود! وسط بحث تقلب در انتخابات.

«مگر می شود داماد لرستان رای نیاورد» عنوانی است که برای متن کامل گفتگوی تلویزیونی تاریخی دکتر زهرا رهنورد با شبکه ماهواره ای بی بی سی فارسی انتخاب شده. گفتگوی آبروی نداشته دو قرن روشنفکری در ایران را به باد داد! واقعا چرا اینها هنوز فکر می کنند که ایرانیان باید قبیلگی رای دهند؟ اصلا کدام قبیله سرجای خودش است؟

اکبر نائینی، در حاشیه ای به بحث تقلب، تمام وجوه گفته شده و نشده درباره تقلب و فرضیه های مرتبط با آن را بررسی می کند و درباره امکان عقلی آن بحث می کند. به هرحال وقتی، میرحسین موسوی تقلب در این ابعاد گسترده را باور کند...

میثم بهشتی نژاد نیز به موضوع تقلب از زاویه دیگری پرداخته و موضوعات جالبی را مطرح کرده که مرور آنها خالی از لطف نیست.

روح الله امین آبادی با بازخوانی چند پرونده درباره کشته های اعتراضات جمعی اجتماعی سیاسی 4 ساله دوم اصلاحات از آنانی انتقاد کرده که این کشته ها را به حساب ناکارآمدی نظام می گذاشتند ولی قربانیان حوادث اخیر که تازگی ندارد را امری فوق العاده بزرگ، بدیع و نافی مشروعیت کل نظام می دانند! شرم بر صدا و سیمای ما که در قضیه سبزوار، سمیرم و فیروزآباد و ایذه خوب وظیفه اش را انجام نداد که امروز همگان فکر کنند اتفاق عظیمی افتاده! در این اتفاقات اخیر تنها بخشی از نظام در این قضایا ناکارآمدی خود را نشان داد! همین! ناکارآمدی بخشی از نظام و چند مصداق که ناکارآمدی کل سیستم را نتیجه می دهد! حداقل در دوره شما اصلاح طلبان که نمی داد.

جواد میری در مصاحبه ای با جواد عطایی به فعالیتهای هسته های فرهنگی انقلاب در ماجرای ریاست جمهوری و عزل بنی صدر پرداخته.

مصطفی فارویی فیروزی در یادداشتی با عنوان مهندسی رسانه مهندسان، با اشاره به عملکرد رسانه ملی در انتخابات اخیر، از برخی ضعفهای سازمان، نظیر نبود آموزش مفاهیم کلیدی و ... انتقاد کرده.

سید مرتضی هاشمی مدنی یادداشتی نوشته که من با قسمتهایی از آن فکر می کنم مخالفم! وی از دو روایت رسمی (صدا و سیما) و غیررسمی نام برده و تحلیل کرده که اکنون دوران پایان روایت رسمی است. البته ما به لزوم تغییرات روایت رسمی (و پایان آن بدین شکل) معتقدیم ولی با مصادیقی که ایشان ارائه کرده اند مشکل داریم! ما فکر می کنیم آن طبقه ای که سی سال است که در صدا و سیمای ما نادیده گرفته شده اند مستضعفین ساکن روستاها و شهرستانهای کوچک ایران هستند. نه مردم شمال شهر تهران!

طلال سلمان مقایسه ای بین دو انتخابات اخیر ایران و لبنان داشته که جالب است. خودمان را دستکم نگیریم!

خاطرات سفر مهدی همازاده به الجزایر، یکی از کشورهایی که در قرن بیستم شاهد حوادث گوناگونی نظیر انقلاب ود، خواندنی بود. جبهه فرهنگی در آفریقا.

از گردیز افغانستان تا گوانتانامو، خاطرات دکتر سید محمد علیشاه موسوی گردیزی است از زندانهای گوانتانامو!

احسان صفرزاده مصاحبه ای داشت با محمدرضا محمدی نجات با موضوع مستندسازی در رسانه های ایرانی که حداقل برای ما دانشجویان رشته فرهنگ و ارتباطات (گرایش سیاستگذاری) حاوی نکات مهمی بود.

حجت الاسلام علیرضا جهانشاهی، طلبه سیرجانی، عدالتخواه معروف قضیه زمین خواریهای یک دستگاه امنیتی در سیرجان کرمان، به همت وحید جلیلی، نماد گفتمان عدالتخواهی شده است. گرچه برخی با او مخالفند. جهانشاهی تقریبا صفحه یا صفحاتی ثابت در هر شماره دارد. در این شماره از هم بندی اش با شهرام جزائری گفته و آرزویی که با شجاعت دکتر محمود احمدی نژاد برآورده شد در شب مناظره با میرحسین موسوی!

از شعر های این شماره، شعر مرگ عجیب هاجر نویدی (شعر علی محمد مودب) خیلی قشنگ و به روز بود.

پرونده ویژه ای هم در صفحات انتهایی نشریه باز می شود با یادداشتی از رضا کایدخورده درباره فلسفه همگانی. به هر حال به نظر می رسد بدون فلسفه تمدن سازی ممکن نیست! رضا کایدخورده از بایدها و نباید آموزش عمومی فلسفه می گوید. (استاد؟) اصغر طاهرزاده از جایگاه فسلفه شیعی در تمدن آینده بشر سخن می راند. گفتگوی مهدی سیار با آیت الله سید حسن سعادت مصطفوی (استاد بزرگ تفسیر و فلسفه) درباره فلسفه هم بعد علمی دارد و هم تاریخی و سیاسی و ... در جایی آیت الله مصطفوی به صراحت ریشه مخالفت علمای قم با فلسفه را در مخالفت ایشان با امام راحل عنوان می کند. در پایان نیز می فرمایند: «نظر مقام معظم رهبری موافق فلسفه است، ایشان بسیار انسان روشنفکری است و با بقیه فرق دارد.»

گفتگوی با نابغه اتریشی دانشگاه امام صادق علیه السلام که اکنون دانشجوی دکترای فلسفه دانشگاه تهران است، فیلیپ یا همان علی لنسل هم نکات متعددی داشت که از آن جمله: خاک بر سر ما ایرانی ها که فلسفه اسلامی را رها کرده ایم!

صفحات طنز این شماره از برزو بیطرف (امید مهدی نژاد) بی نیاز بود. مطالب طنز مردمی که در وبلاگهایی چون: تقلب سبز، اسلام آنلاین، برای فکر، فریادی برای عدالت، مبارز، 22خرداد 1388 و ... زده شده بود، خنده بر لبانمان نشاند.

روح این شماره که در بعدالتحریر وحید جلیلی تجلی یافت: ای خاک بر سر ما با این آنفولانزای انفعالمان در جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی!

توجه: در نوشتن این جور مطالب عمدتا از تعابیر خودم استفاده می کنم. (نه این که لزوما نویسنده مورد بحث چنین واژه ای به کار برده باشد.)
توجه2: نوشتن این مطالب و احیانا تعریف کردن و ذکر جنبه های مثبت، به معنای این نیست که من با تمام آنها موافقم! کما اینکه در برخی موارد مخالفت خود را اظهار کرده ام.

برچسبها به ضرورت بهتر شدن دسته بندی موضوعی مطالب زیاد شده اند.

این روزهای اخیر (شبهای قدر ماه مبارک رمضان و شهادت امام علی علیه السلام)، پیامکهای جالبی بهم می رسید. یادم نمی آد تا حالا از شب قدری، این قدر پیامک سیاسی و مناسبتی داشته باشم! گویا ذائقه مردم تغییر کرده! بعضی از اونا که به نحوی جالب یا خاطره انگیزند:

·         کاش این شبها که دلها بوی صفین می دهند- یک نفر زنگار را از ذوالفقارت می زدود [دینی -سیاسی!]

·         مبادا ماه تو پایان پذیرد- ولی این بنده ات سامان نگیرد! [ازدواج در ماه رمضان!]

·         دعای جوشن کبیر کروبی در شبهای قدر: یا سند من لا سند له! (مستندات کروبی!)

·         خداوند دوستانی دارد که در اندیشه هایشان با آنها نجوا می کند. التماس 1+1 آ

·         خدا کند که بدانی چقدر محتاج است- نگاه خسته من بر دعای چشمانت

·         با تو دارد گفتگو شوریده مستی- مستم و دانم که هستم من- ای همه هستی ز تو- آیا تو هم هستی؟!

·         سجده بر سجاده عشاق چون کردی- سحر، زیر لب آهسته نامم را ببر!

·         بنویس نام مرا در کنار دستت ای دوست- تا بهنگام قنوت نبری از یادم!

·         اگه هشت لایه ایزوگامت کنند، بازهم معرفت از سر و روت چکه می کنه!

·         روی خرابترین خرابه تخت جمشید نوشتم: خرابتم رفیق!

·         سر دنده ماشینتم، بزن تو سرم خلاصم کن!

·         میرحسین دستگیر شد!- شوخی کردم! برای ایجاد زمینه ذهنی پذیرش وقایع این چنینی!

البته این خبر هنوز دروغه!

...اصولا مبنای تبعیت پذیری چیست؟

مبنا، «امر ولایت» است. یعنی اگر کسی این امر را رعایت نکند، خارج از موازین «ولایت فقیه» قرار می گیرد و در نتیجه، چنین فردی از حیث اعتقادی، کافر است.

توجه می فرمایید؟!

فرمانده بسیجی؛ حاج احمد متوسلیان
(همپای صاعقه، ص 522)

میرحسین موسوی یک نفره می خواهد به کل نظام زور بگوید!

نه شورای نگهبان را قبول دارد، نه وزارت کشور را، نه وزارت اطلاعات را، نه صدا و سیما را، گویی همه بدند الّا ایشان!

اگر این مشی دیکتاتوری نیست، پس چیست؟!

××××

این لینک را هم ببینید، بد نیست:

http://arghavaan.parsiblog.com/-1044348.htm

طرف حساب ما میرحسین نیست!

میرحسین موسوی حتی اگر بخواهد هم دشمن ما نمی شود!

طرف حساب ما آمریکا و اسرائیل است و حالا شاید عده ای آلت دست باشند یا نخواسته همان کار آلت دست را انجام دهند.

در باغ انقلاب،

هر علفی به صرف سبز بودن مفید نیست. شاید علف هرز باشد!

خیلی ها ظاهرا سبزند ولی بهتر که نگاه می کنی، می بینی علف هرزند.

باغبان احمدی نژاد! منتظریم!

مطالعه و معرفی کتاب در سال 1388: 36

کتاب امام عصر از منظر تفکر شیعی و سنی، ترجمه کتاب مع المهدی المنتظر فی دراسة مقارنة بین الفکر الشیعی و السنی: تالیف: شیخ مهدی حمد الفتلاوی- ترجمه جواد نظری مقدم سیاهمزگی

جواد نظری مقدم، ورودی 82 رشته معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات است و از بچه های خوب استان گیلان در دانشگاه امام صادق علیه السلام. در چهارمین سال حضورش در دانشگاه، این کتاب را از عربی به فارسی ترجمه کرد و برای نشر به مرکز دانشجویی مطالعات راهبردی مهدویت سپرد که در آن سالها با حضور محمد برزویی (از بچه های خلاق کد 82 رشته معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات) در اوج فعالیتهای علمی و فرهنگی در دانشگاه به سر می برد.

نمی دونم از فردا (جمعه، روز انتظار!) بگم یا از مرکز مهدویتی که دیگه نیست! (اکنون زیر مجموعه بسیج دانشجویی و کم فعالیت تر؟! شده است.) یا از جواد نظری مقدم و کتابش؟!

به هر حال به نظر می رسد اولویت با آخری است! پست معرفی کتابه!

نویسنده عقیده دارد بهترین راه بررسی موضوعات مورد اختلاف شیعه و سنی مطالعه تطبیقی (روش همین کتاب) است. بر همین مبنا از توطئه ها و چرایی توطئه ها علیه اندیشه مهدویت می گوید، از موارد مشابهت و وحدت نظر اندیشه مهدویت در شیعه و سنی (اصل وجود آن حضرت، وجوب اعتقاد به آن حضرت، اهل بیت بودن آن حضرت، قطعیت برپایی حکومت توسط آن حضرت، جهانی بودن حکومت حضرت، نشانه های مشترک ظهور مهدی عجل الله فرجه) می گوید و سپس به بررسی موارد اختلاف شیعه و سنی (ولادت حضرت، اختلاف در نام پدر حضرت، اختلاف در انتساب حضرت به امام حسن یا امام حسین!، اختلاف در عصمت آن حضرت، اختلاف در زمینه حیات و غیبت آن حضرت) می پردازد و آنها را طبق مبانی هر یک توضیح می دهد و ...

وجود ارجاعات فراوان، این کتاب را مستند و معتبر ساخته  و بحثهای عقلی و استدلالی نیز آن را مستدل. رعایت انصاف و یکحانبه بحث نکردن که ویژگی اصلی کتاب است.

کتابشناسی:

کتاب امام عصر از منظر تفکر شیعی و سنی، ترجمه کتاب مع المهدی المنتظر فی دراسة مقارنة بین الفکر الشیعی و السنی: تالیف: شیخ مهدی حمد الفتلاوی- ترجمه جواد نظری مقدم سیاهمزگی، مرکز دانشجویی مطالعات راهبردی مهدویت دانشگاه امام صادق علیه السلام، تهران، 1386.

مطالعه و معرفی کتاب در سال 1388: 35

کتاب الطریقة السهلة لتعلم المکالمة العربیة- حسن الحکیم

این کتاب رو سال اول تحصیلم تو دانشگاه امام صادق علیه السلام به پیشنهاد معلم عربی پیش دانشگاهی ام (جناب استاد دکتر عبدی) خریده بودم. اون سال زیاد فرصت خوندنش نشد. این روزا خوندمش! مروری شد بر گنجینه عظیم واژه های عربی که در سال اول ورودم به دانشگاه از بر کرده بودم و جالب اینجا که تعدادی از آنها به فراموشی رفته بودند!

آموزش مکالمه زبان عربی قبلا در دانشگاه امام صادق علیه السلام جدی تر بود و این روزها به شوخی گرفته شده است! تنها دانشکده فرهنگ و ارتباطات کمی بر آن پافشاری می کند. تعداد واحدهای اجباری مکالمه عربی در دانشگاه امام صادق علیه السلام تنها 4 واحد است که در دو درس دو واحدی عرضه می شود! البته دانشکده فرهنگ و ارتباطات از دانشجویان خواسته به سبک سالیان گذشته 9 واحد مکالمه عربی پاس کنند! (که واحد آخر کمی تخصصی می شود: متون رسانه ای به زبان عربی)

کدرشته ما، از لحاظ آموزش و کاربرد مکالمه عربی یک برد داشت. ما سه ترمه واحدهای مکالمه مان تمام شد. (ترم اول 4 تا کتاب صدی الحیاة بعلاوه 4جلد کتاب تطبیقات (کتابهای تمرین) + 4 ساعت هم جلسه مباحثه! داشتیم!) وقت بیشتری را با عربی گذارندیم و همین افزایش تماس با عربی در یادگیری مان موثر بود. تابستان همان سال بچه هایی که به عمره یا کربلا و ... رفته بودند، مشکلی در برقراری ارتباط پیدا نکردند.

متاسفانه هم اکنون دانشگاه با ارائه درسهای عربی دو یا یک واحدی، فقط خودش را گول می زند! البته یادگیری زبان عربی به مانند انگلیسی و دیگر امتیازات مثبت دانشگاه امام صادق علیه السلام، بستگی به خود دانشجو دارد ودانشگاه تنها بستر را به خوبی آماده می کند یا نمی کند! در بستر نیمه آماده هم می توان عربی، زبان و ... را یاد گرفت. (این روزها همزمان است با انتخاب متقابل حدود 200 نفر برای تحصیل در دانشگاه امام صادق علیه السلام)

اما برگردیم به خود کتاب طریقه سهله: در 14 درس موضوعی، در شرایط مختلف (بیمارستان، بازار، مسجد،...) تدوین شده. در ابتدای هر درس تعدادی از واژگان پرکاربرد را به کمک تصاویر و دسته بندی ها می آموزد و در ادامه با مثال و تمرینات سعی می کند واژه ها، عبارات، ساختار و اسلوبها را در یادگیرنده درونی کند. (متفاوت با رویکرد حفظ حوار و مکالمه؛ در اینجا با تکیه بر تمرین سعی می کند کاری کند که یادگیرنده در شرایط خاص بتواند، جمله ای مناسب بسازد.) محاورات و مکالمات ساده (در همان موضوع درس) به همراه شعر کوتاه عربی، حسن ختام هر یک از 14 درس این کتاب است. قاموس (واژه نامه عربی فارسی) در انتهای کتاب، کمک مفیدی خواهد کرد.

ویرایش دوم این کتاب برای موسسه آموزش عالی باقرالعلوم (از جمله مکانهای آموزش مکاله عربی در ایران) صورت گرفته است.

راستی احتمالا متوجه شدید از بحث ضرورت آموزش مکالمه عربی و اینکه تعلموا العربیه یه حدیثه فاکتور گرفتم؟!

کتابشناسی:
حسن الحکیم، الطریقة السهلة لتعلم المکالمة العربیة، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، موسسه آموزش عالی باقرالعلوم، انتشارات بوستان کتاب، قم، 1383.

سید مرتضی آوینی، علی رضا کمری، یوسفعلی میرشکاک، نصرت الله معین وزیری، سعید طایفه نوروزی، محمدرضا الوند، سید علی رضا میرعلی نقی، مسعود ده نمکی، سپیده کاشانی، محمدکاظم کاظمی، امیرعلی مصدق، مجتبی شبیری، مهرزاد ارشدی، علی داوودی، زهرا کاوه، سید حسین مطهری، حسین قدیانی و ...

اینها اسامی نویسندگان و هنرمندانی است که در شماره ششم (تابستان88) نشریه تخصصی پلاک هشت (فصلنامه فرهنگ و هنر پایداری معاونت هنری بنیاد حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاع مقدس) آثار و گفتاری از خود به یادگار نهاده اند.

شماره جدید پلاک هشت، به مانند راه و بسیاری از نشریات مد روز انقلابی دهه چهارم انقلاب، (راه، پنجره و ...) رنگی شده است و در ورقهای گلاسه به چاپ رسیده است. گویا مشکل ساده زیستی و کاغذهای رنگی حل شده است. صاحبان این رسانه ها هر چند دیر، به این نتیجه رسیده اند که مخاطب مداری هم به اندازه کیفیت محتوا مهم است. خدا را شکر!

گاهی احساس می کنم این نشریه بیش از حد مدیر مسئولش (گل علی بابایی) را بزرگ می کند و زیاد از او می نویسد!

پرونده ویژه این شماره، جنگ داستان ناگفته نام دارد و به دو سرفصل مهم در مبارزه با انقلاب اسلامی پرداخته است. یکی تجاوز سراسری 31 شهریور1359، و دیگری از آن مهم تر و کم هزینه تر: کودتای 18 تیر 1358، کودتای نقاب (نجات قیام ایران بزرگ). احتمالا می دونین گرچه طرح حمله عراق به ایران در دوران مصدق توسط انگلیسی ها ریخته شد، زمینه مناسب اجرای اون فراهم نشد تا بعد انقلاب. یکی از مهم ترین کارهایی که قبل جنگ هزینه بر برنامه ریزی شده بود، طرح بی نظیر همین کودتای هجده تیر بود که در صورت موفقیت نیازی به جنگ نبود! ولی دشمنان باید بدانند که این انقلاب رفتنی نیست!

مجتبی شبیری مطلب قشنگی نوشته و به صدا و سیما تاخته که با این همه سوژه دفاع مقدسی، شما تازه کاسه گدایی بده سوژه در راه خدا به دست گرفته اید؟

گفتگویی صریح با مسعود ده نمکی (موفق ترین کارگردان سالهای اخیر سینمای ایران) پرده از مسائل جدیدی (به ویژه درباره فیلم پرفروش اخراجی ها)  برداشته است.

بخش شیپور جنگ هم گزارش جالبی از تاریخ و سیر موسیقی نظام در ایران نوشته است.

بخش رنگ جنگ، با صفحاتی به اسم «خون، نفت، کوکاکولا» تصاویری از ساکنان گهواره تمدن زمین (عراق) احتمالا نظر هر بیننده ای را جلب می کند. مقاله ای با عنوان گرافیک و انقلاب اسلامی به قلم سید شهید اهل قلم، آقا مرتضی، (بر گرفته از کتاب انفطار صورت، نشر ساقی) به بررسی رابطه هنر و انقلاب پرداخته و این که چرا گرافیک رابطه بهتری با انقلاب اسلامی برقرار کرد.

پرونده ویژه ای برای شاعر مردمی، استاد محمدرضا آقاسی، تمام صفحات بخش شعور سرخ را پوشانده. آقاسی به حق شعر مذهبی و سنتی را مردمی کرد و عامه را مخاطب خویش کرد و به موفقیت رسید. چند مقاله و چندین سوگنامه از هنرمندان و شاعران بنام کشور: یوسفعلی میرشکاک، محمد کاظم کاظمی، امیرعلی مصدق، علی داوودی، محمدعلی عبدلی، علی محمد مودب، محمدزمان گلدسته، خشنود محمدی، سپیده کاشانی، رقیه آزادنیا و محمدرضا احمدی فر.

«اگر نفسی از سیده تاج خانم می آید، برای رهبر است. ما همه چیزمان فدای رهبر است.» این بخشی از جملات یک مادر شهید مازندرانی است که مصاحبه با او را در چهار صفحه می توانید بخوانید. «تا وقتی من و دیگر پدر و مادر های شهدا زنده ایم و نفسی داریم، نمی گذاریم این انقلاب که با خون جگر گوشه های ما به ثمر رسیده به دست دشمنان اسلام بیفتد.» به راستی برای نابودی انقلاب باید اول خانواده های شهدا را کشت! کودتاچی های سبزنما، باید اول فکری برای این همه پیرمرد و پیرزنی کنند که تا آخرین نفس خود پای نظام ایستاده اند.

گفتگوی پایانی این نشریه با احسان محمد حسنی است. فعال برجسته عرصه فرهنگ سالهای اخیر. مدیر سابق موسسه عاشورا، فرهنگسرای پایداری و اکنون معاونت تبلیغات بنیاد حفظ آثار و نشر ارزشها. او همان کسی است که مراسم ظهر عاشورای فکه، تئاتر شب آفتابی و ... از ابداعات اوست. حرفهای خیلی قشنگی زده. به ویژه در مورد میرحسینی که سالها در تلاش یک وقت ملاقات او بود و ...

پیامک قشنگ یکی از دوستان جدید:

اینو داداشم اس ام اس (پیامک) زد:

تو سنگر دعای کمیل بود. چراغا خاموش. همه تو حال خودشون بودند.

اومد تو گفت: اخوی! بفرما عطر! ثواب داره!

-آخه الان وقتشه؟

-بزن! بوی بد میدی! امام زمان نمی آد تو مجلس!

بعد دعا، صورت همه سیاه بود!

تو عطر جوهر ریخته بود!

در این پست، که انشاء الله هر چند وقت یکبار به روز می شود، مروری خواهم داشت به مطالب خاطره انگیز این وبلاگ که عموما بیشتر خوانده شده اند و یا برای خودم عزیزند. هم چنین مطالبی که مثل توپ صدا کردند!
» سیستم احمق: در انتقاد از دانشگاه امام صادق علیه السلام به زبان ساده که حقوق انسانی ما را رعایت نمی کرد! (مطلبی که همه می گفتند: اخراج خواهی شد!)
» موضوع پایان نامه: یک تست از اساتید و دانشجویان که در آن یکی از ایده هایی که برای پایان نامه داشتم را در سال سوم رو کردم. متاسفانه برخی اساتید رد شدند!
» نیم ترم با درسهای ما: نگاهی اجمالی به وضعیت درسهای ترم 7 تا میان ترم: متاسفانه خیلی از کلاسها و درسها وضعیت خوبی ندارند.
» شرح زندگی من: مروری بر اتفاقات مهم و غیر مهم زندگی من!
» خداحافظ بلاگفا: چرا از بلاگفا اومدم میهن بلاگ، در انتقاد از بلاگفا
» مرجعیت علمی دانشکده فرهنگ و ارتباطات در روز جهانی ارتباطات: در انتقاد از دانشکده فرهنگ و ارتباطات
» نقد 26 استاندارد خشن فیلمسازی و مانیفست نجات سینمای ایران: مقاله ای که مجله تحلیلی فرهنگی انقلابی راه نوشت ولی به مذاق ما اصلا خوش نیامد
» سیری در «راه»،مروری بر یکسال تجربه نشریه دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی (که در نشریه راه چاپ شد.)

از RSS استفاده کنید برای صرفه جویی در وقت و هزینه و ...! سال اصلاح الگوی مصرف است!

URL: http://www.inminds.com/boycott-brands.html