پنجشنبه, ۲۷ آذر ۱۳۹۹، ۰۹:۵۷ ق.ظ
دست‌های دراز ظریف پس از مذاکرات
وقتی آنها می گویند هر لحظه ممکن است تحریم ها را دوباره تشدید کنیم و در قول و عمل، فعالیت‌های هسته‌ای ما محدود شده است، از کدام پیروزی سخن می‌گویند؟
چرا بعضی دست‌های دراز ظریف را جور دیگری می‌بینند؟
تارنمای جامعه(؟!) خبری تحلیلی الف نوشت:
در این دو تصویر که در متن خبر کار شده، دست چه کسی دراز شده است و دست چه کسی با وقار و متانت، نزدیک بدنش قرار دارد؟
این وبنوشت اصلا تنفس در فضای باز (!) سیاسی فعلی را ندارد که بخواهد حتی نقدی علمی در این فضا بنویسد. امثال دکتر عماد افروغ تحمل نمی‌شوند، تحمل ما که معلوم است! اما برخی خوانندگان ناشناس مخالف که نمی‌دانم چرا و با چه انگیزه‌ای این وبنوشت را می‌خوانند، چیزی نوشتند که لازم شد بعضی واقعیت‌ها را نشان‌شان بدهیم! مثل اینجا (رفتار غیرکلامی در ارتباطات) این بی‌شرف‌ها بدانند تفکری که شهادت دارد، شکست ندارد. این بی‌شرف‌ها میتوانند خود را احمق نشان بدهند. چشم‌های‌شان را به روی حقایق ببندند. عاقبت کبک‌هایی که سرشان را زیر برف می‌کنند، روشن است.
۰ نظر
۲۷ آذر ۹۹ ، ۰۹:۵۷
نام پدر: عبدالرسول
مصاحبه دکتری رشته فرهنگ و ارتباطات دانشگاه ما امروز برگزار شد و انتظار سه ساله پایان یافت. سه سال شوق دانشجوی دکتری دانشگاه امام صادق شدن و آغاز یک زندگی جدید. البته تا دانشجوی دکتری دانشگاه شدن راه درازی باقی مانده است و موانع بی شماری. دعا کنید هر چه خیر است، همان اتفاق بیفتد.
شان تربیتی ولی فقیه در عصر غیبت
نکته قشنگی را متوجه شدید!
پژوهش نه فقط در بین دانشجویان و دانشگاه‌های ما، بلکه در بسیاری از کشورهای مشابه ما هم جدی گرفته نمی‌شود.
البته در هنگام نظر دادن برای مطلب، تنها به آموزش فکر می‌کردم و ابعاد آن را به سبک دانشگاه خودمان (که مباحثه‌محوری و در کنار هم بودن از ویژگی‌های آن است) را بر شمردم. بخش عمده‌ای از فرآیند آموزشی دانشگاه ما شب‌ها در اقامت‌گاه دانشجویی یا رستوران دانشگاه صورت می‌پذیرد. خیلی چیزها را از سال بالایی‌ها در هنگام غذا خوردن یاد گرفتم و ماه‌ها جلو افتادم.
من هنوز ویژگی خاصی برای پژوهش‌های مورد علاقه دانشگاه خودمان پیدا نکردم که بخواهم از آن سخن بگویم. شاید علاقه به کارهای بزرگ و باکلاس، فرار از کارهای کوچک و کمی، نفرت از عملگی و حضور در میدان(!) از ویژگی‌های علایق پژوهشی دانشجویان باشد. اما این ویژگی‌ها مورد علاقه استادان نیست و تلاش دارند آن را تغییر دهند و بچه‌ها را از کتاب‌خانه به کف جامعه بکشند. چیزی که معمولا شکست می‌خورد!